Geophagus surinamensis (Bloch, 1791)
Ziemiojad surinamski
Rząd >> Rodzina:
(Cichliformes) – Pielęgnicokształtne >> (Cichlidae) – Pielęgnicowate
Występowanie:
Ameryka Południowa: Rzeki Saramacca i Suriname w Surinamie; Rzeka Marowijne w Surinamie i Gujanie Francuskiej.
Wielkość:
15 cm nawet do 20cm
Synonimy:
* Sparus surinamensis Bloch, 1791
* Sparus trimaculatus Shaw, 1809
Cechy charakterystyczne:
Ciało ryb ma srebrzystoszare ubarwienie. Po bokach centralnie położona wyraźna ciemna duża plama. Boki ozdobione są liniowo położonymi żółtymi punktami. U gatunku Geophagus altifrons punkty te są barwy zielonkawej. Gatunki te często uważane są za odmianę barwną. Ryby te wolniej rosną niż wiele innych pielęgnic Ameryki Południowej, aby uzyskać rozmiar dorosłej ryby. Mając bardziej pokojowy charakter niż większość pielęgnic tej wielkości, są bardziej odpowiednie dla dużych zbiorników społecznościowych, ponieważ nie przeszkadzają mniejszym rybom. Jednak ten spokojny charakter czyni je mniej nadające się do zbiorników zawierających inne duże, bardziej agresywne ryby. Ich młodzieńcze ubarwienie jest znacznie mniej efektowne niż ryb dorosłych, ale warto poczekać na ich efektowne ubarwienie.
Ryby są wszystkożerne ale preferują pokarmy pochodzenia zwierzęcego. W akwarium można karmić pokarmami: ochotka, rozwielitki i artemia, ale białka zwierzęce nie są uważane za dobre dla nich. Można karmić granulatami oraz mieszanką zielonych warzyw i krewetek. Spirulina jest dobrym dodatkiem do diety, ponieważ wydobywa ich niebieski i zielony kolor.
Warunki hodowlane:
W naturze ryby żyją w rozlewiskach i spokojnie płynących rzekach. Ich naturalne środowisko nie zawiera dużo roślin, ale ma więcej dużych korzeni i skalistych brzegów. Podłoże powinno być z piasku lub zaokrąglonego żwiru, gdyż ryby spędzają dużo czasu na przesiewanie go w poszukiwaniu pożywienia. Większe i ostrzejsze rodzaje żwiru należy unikać, ponieważ może to spowodować obrażenia pyska i skrzeli. Ryby zasadniczo żyją w parach lub grupie kilka samic i jeden samiec. Ryby nadają się do hodowli z innymi dużymi pielęgnicami pod warunkiem odpowiedniej wielkości zbiornika. Ryby wykopują rośliny przeszukując podłoże za pokarmem. Rośliny możemy posadzić w pojemnikach, które należy obłożyć kamieniami. Na piaszczystym dnie powinno znaleźć się kilka korzeni oraz kamieni aby wydzielić rybom oddzielne rewiry. Dobra filtracja jest niezbędna, gdyż ich stałe kopanie będzie powodować zmętnienie wody.
Temperatura 22-25°C, TWO 5 – 19 dH, pH 6,0-8,0 Ich preferencje, jak wielu południowo-amerykańskich pielęgnic, jest bardziej miękka woda i jest to doświadczone przez wiele osób, że twarda woda może osłabić ich barwy.
Rozmnażanie:
Jaja są zwykle składane na gładkim dużym kamieniu lub dołku wykopanym w podłożu. W trakcie tarła samica składa około 250 ziaren ikry. Gatunek ten jest gębaczem, więc samica pobiera ikrę do pyska. Czasami obserwowano przebieg tarła bez inkubacji ikry w pysku tarlaków. Po wykluciu narybek będzie pozostać blisko swoich rodziców, szukając schronienia w pysku w przypadku niebezpieczeństwa. Jak większość pielęgnic, rodzice strzegą swojego potomstwa. Rozmnażają się one łatwiej w bardziej miękkiej wodzie o neutralnym pH, a wiele osób miało sukces stosując garbniki tworząc tgzw. 'czarną wodę’
|