Betta falx Tan & Kottelat, 1998
|
|||
 |
Rząd >> Rodzina:
(Perciformes) – Okoniokształtne >> (Osphromenoidae) – Guraminowate
Występowanie:
Sumatra
Wielkość:
3,5 cm
Synonimy:
Brak
Cechy charakterystyczne:
Gatunek dość agresywny względem siebie (zwłaszcza samce) i nieco terytorialny. Inne ryby traktuje w sposób obojętny. Można pielęgnować go w zbiorniku gatunkowym lub wspólnie z innymi niewielkimi rybami o podobnych wymaganiach. Nazwa gatunkowa (falx) oznacza dosłownie kosę i wzięła się od charakterystycznie wydłużonych i zaostrzonych płetw grzbietowych i odbytowych doskonale widocznych zwłaszcza u samców. Płetwa ogonowa jest dla odmiany łagodnie zaokrąglona. Ubarwienie szarawe do oliwkowobrązowego, bardzo zmienne, zależy od aktualnego samopoczucia ryb (osobniki zestresowane są wyraźnie bledsze). Na bokach ciała mogą, choć nie muszą występować trzy przerywane, ciemniejsze linie. Płetwa odbytowa i ogonowa są ciemno obrzeżone. Samce różnią się od samic dłuższymi i bardziej zaostrzonymi płetwami grzbietową i odbytową oraz nieco bardziej jaskrawym ubarwieniem ciała.
Gatunek mało wymagający pod względem pokarmowym. Preferuje żywe lub mrożone larwy owadów i plankton (ochotka, wodzień, komar, artemia, rozwielitka, oczlik), ale łatwo przyzwyczaja się również do pokarmów suchych zawierających duże ilości składników pochodzenia zwierzęcego. Samice bywają na ogół bardziej żarłoczne od samców i łapczywiej rzucają się na podawany pokarm.
Warunki hodowlane:
dla pojedynczej pary wystarczy 40-litrowy zbiornik. Należy go szczelnie przykryć i wyposażyć w niezbyt silne oświetlenie, grzałkę oraz delikatnie pracujący filtr, najlepiej przelewowy, umożliwiający zastosowanie wkładów torfowych. Podłoże powinna stanowić cienka warstwa grubego piasku. Na niej dobrze jest ułożyć znaczną ilość liści dębowych lub bukowych oraz kawałki drewna i korzenie. Rośliny nie są bezwzględnie konieczne, choć można posadzić odporne na niedobór światła gatunki (np. niektóre zwartki). Zaleca się jej filtrowanie przez torf lub dodatek preparatów do sporządzania tzw. czarnej wody (ryby bardzo lubią obecność w wodzie garbników i kwasów humusowych). Wodę w akwarium należy regularnie, ale nieznacznie podmieniać (ok. 10% tygodniowo).
Temperatura wody: 24-26°C Parametry wody: pH: 6,0 – 6,5; dH: do 10°
Rozmnażanie:
Bojownik ten chętnie rozmnaża się w akwarium. Zalicza się do gębaczy. Stroną inicjującą tarło jest tutaj samica, która, osiągnąwszy gotowość do rozrodu wyraźnie zaczepia samca i zachęca go do tańca godowego. Po kilkugodzinnych zalotach samica zaczyna składać ikrę, którą następnie chwyta do jamy gębowej i podaje do pyska samca. W trakcie tego zabiegu ikra jest zapładniana. Po zakończeniu tarła, gdy wszystkie ziarna ikry trafią już do pyska samca (są one stosunkowo duże dlatego zwykle jest ich niewiele), samica staje na straży terytorium i odgania wszystkie ryby, a w szczególności inne samice, które mogłyby zainteresować się jej partnerem. Po kilku dniach zaleca się ją odłowić, bowiem zdarza się, że nabiera ochoty do kolejnego tarła zanim samiec zdąży uwolnić z pyska młode. Opuszczający jamę gębową ojca narybek ma ok. 12 mm długości i z upodobaniem zjada świeżo wyklute larwy solowca. Obficie karmiony rośnie stosunkowo szybko. Dorosłe ryby mogą przystępować do tarła wielokrotnie w ciągu roku, niekiedy – dla zachowania ich w dobrej kondycji – zaleca się wręcz czasowe rozdzielanie par w celu uniknięcia zbyt często powtarzanego, wyczerpującego je rozrodu.