Melanotaenia duboulayi (Castelnau, 1878)
Tęczanka karmazynowa
|
http://rainbowfish.angfaqld.org.au |
Rząd >> Rodzina:
(Atheriniformes) – Aterynokształtne >> (Malaeotaeniidae) – Tęczankowate
Występowanie:
Oceania: endemiczny dla Australii.
Wielkość: max 11 cm
Synonimy:
Atherinichthys duboulayi Castelnau, 1878
Cechy charakterystyczne:
Mają smukły i spłaszczony kształt ciała, którego wielkość wzrasta wraz z wiekiem. Dwie płetwy grzbietowe, bardzo blisko siebie, pierwsza znacznie mniejsza od drugiej. Wykazują znaczne różnice kolorystyczne w szerokim zasięgu geograficznym. Ogólnie ciało jest srebrzystoniebieskie lub zielone, przechodzące w głębokie niebieskawe lub żółte odcienie. Rzędy łusek są zaznaczone wąskimi żółtymi liniami i pokryte kolorem od pomarańczowego do jaskrawoczerwonego. Na skrzelu widać wyraźną plamę szkarłatnej czerwieni, kolory płetw są zmienne od przezroczystych, żółtawych do czerwonych, z czerwonymi plamkami i ciemnymi brzegami. Te ciemne brzegi stają się intensywnie czarne u samców podczas tarła. Większe samce można łatwo odróżnić od samic dzięki jaśniejszym kolorom i zwykle można je rozpoznać po wydłużeniu tylnych promieni w drugiej płetwie grzbietowej i odbytowej. Samice mają zaokrąglone płetwy grzbietowe i odbytowe, które są mniejsze i pozbawione ciemnych krawędzi.
Melanotaenia duboulayi nie jest łatwa do odróżnienia od Melanotaenia fluviatilis. Główne różnice to głębokość ciała, liczba płetw i wzór kolorów. Ponadto istnieją wyraźne różnice w charakterystyce jaj i rozwoju larw. Melanotaenia fluviatilis często ma szerszą głowę i bardziej tępy pysk w porównaniu do Melanotaenia duboulayi.
Są gatunkiem subtropikalnym występującym we względnie spokojnej, czystej wodzie, w temperaturze wody między 11-34°C. Siedlisko obejmuje słodkowodne rzeki, strumienie, zbiorniki, bagna i laguny z gęstą roślinnością wodną. Ich naturalne środowisko podlega wahaniom sezonowym, a temperatura wody, pH i twardość znacznie się różnią.
Melanotaenia duboulayi zwykle występuje na otwartych wodach i wokół roślinności podpowierzchniowej, zanurzonych kłód lub gałęzi na średnich i wiekszych głębokościach. Zwykle spędzają większość czasu na otwartych wodach, gdzie tworzą małe grupy, a od czasu do czasu jedna lub dwie ryby odrywają się do tarła. Wydaje się również, że zachowania między płciami różnią się w przypadku samic stanowiących podstawę grupy, podczas gdy samce pływają w poszukiwaniu okazji do tarła lub żerowania. W warunkach nasłonecznienia grupy młodych osobników pojawiały się w pobliżu powierzchni wody, żywiąc się pływającym materiałem na powierzchni, ale większe ryby pojawiały się zwykle na dnie w pobliżu zanurzonej roślinności, często wykorzystując rośliny wodne jako schronienie i źródło pożywienia. W środku dnia młode i małe ryby zdawały się wykazywać termoregulację behawioralną na powierzchni w najcieplejszym miejscu. Jednak w pochmurnych warunkach ryby każdej wielkości preferowały głębszą wodę.
Warunki hodowlane:
Dla ławicy kilkunastu osobników akwarium powinno być dosyć duże obsadzone roślinkami po bokach i z tyłu tak by środkowa jego część była wolnym obszarem, na którym ryby będą pływać. Do dekoracji należy użyć kawałków drewna i korzeni tworząc naturalnie osłonięte miejsca. Konieczne regularne dość znaczne podmiany wody.
Temperatura wody: 11 – 34°C pH: 5,8 – 9,0
Rozmnażanie:
Rozmnożenie tego gatunku nie jest przesadnie trudne często zdarza się, że do tarła dochodzi nawet w akwarium ogólnym, jako podłoże, na którym zostanie złożona ikra samice wybierają Mech jawajski można też zastosować pęk sztucznych włókien, który ryby te z ochotą wykorzystają do tego celu. Rodzice zjadają ikrę, więc należy ją przenieść do innego zbiornika, gdy tarło odbyło się w akwarium tarliskowym odłowić ich. Młode rybki chętnie zjadają pierwotniaki a potem świeżo wylęgłe larwy solowca.
|