Złote gurami należące do rodziny łaźcowatych (Anabantidae) są formą mutacyjną wyhodowaną przez akwarystów. Ta nowość akwarystyczna znana jest w Polsce od niespełna roku. Złote gurami zyskały w ostatnim czasie wielu przyjaciół, przede wszystkim dzięki swoje) pięknej barwie oraz ze względu na interesujący sposób życia. Ryba ta posiada ciało bocznie spłaszczone. Ciemnozłote zabarwienie stanowi podstawową barwę, na której występują nieregularne, ciemne pręgi. Szczególne bogactwo barw występuje na dobrze rozwiniętej płetwie odbytowej, która jest w kolorze delikatnie pomarańczowym, nakrapiana złotymi plamami: krawędzie płetw są jasno obramowane. Na specjalną uwagę zasługują krwisto-czerwone oczy. Samca odróżniamy po bardziej intensywnym ubarwieniu oraz ostro zakończonej płetwie grzbietowej. Płetwa ta u samicy jest krótsza i zaokrąglona. Wielkość tych rybek dochodzi do 12 cm. Ze względu na te rozmiary i dużą żywotność, akwarium hodowlane nie może mieć mniejszą pojemność niż 40 l. Akwarium to powinny porastać gęsto rośliny podwodne (paprotka, kryptokoryna, hisrofila) i pływające (wgłębka wodna, salwinia} ale część zbiornika powinna być wolna od roślin, zapewniając rybkom swobodny ruch. Ryby te mogą być trzymane we wspólnym akwarium razem z innymi większymi gatunkami ryb. Ponieważ samce bywają czasami agresywne wobec ryb swego gatunku, zapobiegamy ich agresywności przez trzymanie złotych gurami w większej gromadce. Woda w akwarium powinna być odstała i czysta o niezbyt wysokim poziomie. Temperaturę należy utrzymywać powyżej 24°C, a przy tarle do 30°C, pH-7, twardość wody w zbiorniku lęgowym około 6°n. Jeśli karmić będziemy ryby w sposób urozmaicony żywym pokarmem, to na pewno wyniki hodowlane będą pomyślne. Według mojego, doświadczenia do przygotowanego już jak wyżej akwarium tarliskowego, należy dolać pewną ilość świeżej wody wodociągowej, co pobudza partnerów do odbycia szybszego tarła. Poziom wody należy utrzymywać do 18 cm, Następnie, w celu zwiększenia ilości garbników w wodzie, można wrzucić kilka szyszek czarnej olchy. Po dokonaniu tych zabiegów powinno się wprowadzić do zbiornika samicę, z nabrzmiałym od dojrzewającej ikry brzuszkiem. Po kilku godzinach lub następnej dnia, gdy samica już się zaaklimatyzuje, należy dopuścić samca. Przez zastosowanie takiej kolejności samiec staje się łagodniejszy dla swej partnerki. Wybrana para powinna odpowiadać sobie wielkością ciała. Nie należy karmić pary lęgowej planktonem, zwłaszcza oczlikami, które niszczą ikrę i powodują straty wśród narybku. Najpóźniej w ciągu dwóch dni samiec buduje gniazdo z piany, którą tworzy na powierzchni wody dzięki specjalnej wydzielinie. Pod gniazdem następuje bardzo efektownie przebiegająca tarło, które trwa do dwóch godzin. Samiec obejmuje samicę, Wpół” uciskając jej brzuszek, z którego wydobywa się ikra, umieszczana następnie w pienistym gnieździe. W tym czasie samiec może brutalnie atakować samiczkę, która szuka schronienia w odległych zakamarkach wśród roślin bądź kamieni. Zakończenie tarła poznaje się patrząc na gniazdo z góry, miejscowe żółte zabarwienie świadczy o obecności ikry, której liczba może dochodzić do 600 szt. W tej fazie należy delikatnie odłowić samicę, aby nie uszkodzić gniazda. Po dwóch tygodniach samiczka jest zdolna do odbycia następnego tarła. Samiec w dalszym ciągu pozostaje na straży swego przyszłego potomstwa. W tych warunkach po upływie jednej doby wylęgają się młode rybki, które w zależności od temperatury, po zużyciu zawartości pęcherzyka żółtkowego, po dalszych dwóch dniach rozpraszają się po akwarium w poszukiwaniu pokarmu. Teraz samiec spełnił już swoje obowiązki wobec czego należy oddzielić go od narybku. W celu zwiększenia ilości występujących w akwarium lęgowym wymoczków posypuje się powierzchnię wody roztartymi, suszonymi roślinami na dzień przed opuszczeniem przez narybek gniazda. Z uwagi na to, że narybek oddycha początkowo skrzelami wymaga więc wody bogatej w tlen, co można osiągnąć przez zastosowanie drobnego przewietrzacza. Zaobserwowałem tworzenie labiryntu od jedenastego dnia życia. W miejsce wyparowanej wady należy dolewać wodę o większej twardości, jednak o zbliżonej temperaturze. Aby narybkowi łatwiej było oddychać powietrzem atmosferycznym, korzystny jest niski poziom (np. 1012 cm) przy zachowaniu możliwie dużej powierzchni lustra wody. Dalszy wychów młodzieży polega na częstym jej karmieniu, początkowo wymoczkami i „mikro”, a następnie przesianym, drobnym planktonem. Z zastępczych pokarmów można z powodzeniem stosować mieszankę sztucznych pokarmów roztartych na pył. Doskonałym uzupełnieniem jadłospisu mogą być:
– rozcieńczone w wodzie żółtko jaja kurzego lub roztarte między dwoma szkiełkami doniczkowce. Stopniowo przechodzi się na karmienie stosowane również dla ryb dorosłych przez podawanie: planktonu, larw komarów, doniczkowców-rureczników, a w ostateczności również pokarmów suszonych i sztucznych. Ponieważ narybek rośnie szybko lecz nierównomiernie, większe sztuki należy przenosić do innego zbiornika.
Można być pewnym, że przy przestrzeganiu powyższych warunków hodowlanych, a przede wszystkim przy prawidłowym karmieniu, każdy może uzyskać pokaźną liczbę pięknego narybku i cieszyć się efektami. Po dwóch miesiącach złote gurami osiągają wielkość handlową, a po dalszych pięciu nadają się już do rozmnażania.
OD REDAKCJI
Przy hodowli ryb z rodziny łaźcowatych ważną sprawą jest aby na powierzchni wody w akwarium nie utworzył się kożuch, który uniemożliwiałby narybkowi pobieranie powietrza atmosferycznego. Przy podanym przez autora sposobie karmienia, tworzenie się kożucha jest nieuniknione. Korzystniejsze jest wykarmianie narybku wrotkami. Przewietrzanie akwarium ma m. in. zapobiegać tworzeniu się kożucha, ale trzeba uważać aby nie było zbyt silne, gdyż może spowodować prądy wody w akwarium. Wtedy narybek będąc zmuszonym stale walczyk z prądem wody, może się zamęczyć i zginąć.