Tropheus annectens Boulenger, 1900
Trofeus
Rząd >> Rodzina:
(Cichliformes) – Pielęgnicokształtne >> (Cichlidae) – Pielęgnicowate
Występowanie:
Jezioro Tanganika
Wielkość:
17 cm
Synonimy:
Brak
Cechy charakterystyczne:
Gatunek ten żyje przy skalistym brzegu na głębokościach od 1 do 7 metrów. Skały z okrągłych lub prostokątnych kamieni przy ich podstawie piaszczyste wyspy.
Niektórzy autorzy (np. Ad Konings) są zdania, że T. annectens jest to ten sam gatunek co T. polli, który jest tylko młodszym synonimem gatunku T. annectens. Inni autorzy (np. African Diving Ltd) są jednak przekonani, że są to dwa różne gatunki. W każdym razie są to jedne z największych Tropheus, osiągające rozmiar do 17 cm. Różnią się od wszystkich innych Tropheus tym, że mają 4 kolce na płetwie grzbietowej, inne mają od 5 do 7. Samice z tego gatunku mają inny kolor niż samce.
Ryby roślinożerne. W jeziorze Tropheus żywi się nitkowatymi algami z aufwuchs. W akwarium niektóre z tych glonów mogą rosnąć na skałach, ale prawdopodobnie nie wystarczą, aby stanowić większość diety. Alternatywnie, w akwarium dla Tropheusów najlepszą dietą są płatki z wystarczająco wysoką zawartością spiruliny. Czasami możemy również zaoferować pokarmy takie jak rozwielitki, cyklop i mysis. Niektóre z tych pokarmów są również spożywane podczas zdrapywania glonów z aufwuchs w jeziorze. Powinniśmy jednak ściśle unikać pokarmów wysokobiałkowych, ponieważ może to być śmiertelne dla Tropheusa. Mianowicie mają bardzo długi przewód pokarmowy, który jest dostosowany do diety o niskiej zawartości białka. Jednak pokarmy wysokobiałkowe mogą szybko doprowadzić do choroby znanej jako wzdęcia, na którą są bardzo podatne. Dorosłe ryby są karmione tylko raz dziennie i tylko tyle, ile mogą zjeść w ciągu dwóch minut (w tym czasie jedzą tyle, a nawet więcej niż w jeziorze przez cały dzień). Zasadniczo można je również karmić kilka razy dziennie, ale ta ilość jedzenia przeznaczona na jeden posiłek jest odpowiednio dzielona na porcje.
Występuje szereg odmian barwnych i podgatunków:
Tropheus annectens „Katenga„ Ad Konings wspomina, że powierzchnia tego wariantu jest teraz ograniczona do kilkuset metrów. Niektórzy inni autorzy wspominają obszar między Katenga a Zatoką Mtoa. Gatunek ten został dokładnie opisany na podstawie tego wariantu, prawdopodobnie na podstawie okazów z zatoki Mtoa, która znajduje się naprzeciwko wysp Kavala. Ale Ad Konings mówi, że ani w Zatoce Mtoa Bay, ani też wokół wysp Kawala, w końcu nie udało mu się znaleźć gatunku T. annectens. Cechą charakterystyczną tego wariantu jest to, że samce tego wariantu nie mają wyraźnej płetwy ogonowej w kształcie półksiężyca, jak w innych wariantach T. annectens lub T. polli.
Tropheus annectens „Cape Tembwe i Mtoto” Około 100 km piaszczystej plaży dzieli ten wariant od poprzedniego. Samice tego wariantu nie mają tak wyraźnych pasków jak inne warianty.
Tropheus annectens „Bulu Point, Luagala Point i Kalya” Ten wariant występuje na wschodnim wybrzeżu i dlatego niektórzy autorzy uważają go za gatunek T. polli.
Tropheus annectens „Isonga, Kalugunga i Kekese” – 16 km piaszczysta plaża oddziela ją od poprzedniego wariantu i jest również uważana przez niektórych autorów za rodzaj T. polli.
Warunki hodowlane:
Głównym powodzeniem w hodowli rodzaju Tropheus jest przestronne akwarium – zalecany rozmiar około 400 litrów. Na dnie akwarium powinien znajdować się drobny piasek. Aby zapewnić wystarczającą liczbę kryjówek, umieszczamy znaczną liczbę kamieni w akwarium. Zaleca się stosowanie kamieni do stworzenia co najmniej jednej lub kilku barier wizualnych w akwarium. W naturalnym środowisku Tropheus nie ma roślin, więc nie potrzebujemy ich w akwarium. Jeśli nadal chcemy je mieć ze względów estetycznych, a ponieważ mogą nam nieco pomóc w utrzymaniu jakości wody, wybieramy te z twardszymi liśćmi (Vallisnerio, Anubias, Ceratophyllum, …). Zasadniczo takie zostaną pozostawione samym sobie przez Tropheusa. Temperatura nigdy nie powinna przekraczać 29 ° C, ponieważ może to być śmiertelne dla ryb. Wyższa temperatura podnosi zapotrzebowanie na tlen, a jednocześnie zmniejsza zawartość tlenu w wodzie. Woda w jeziorze jest bardzo czysta i bogata w tlen w górnych warstwach. Dlatego nawet w akwarium zapewniamy wysoką zawartość tlenu. Zapewniają to pompy powietrzne, odpływy z filtrów skierowane na powierzchnię wody lub za pomocą pomp przepływowych skierowanych na powierzchnię wody, które dodatkowo pomagają w falowaniu powierzchni wody. Trofeusy są również bardzo wrażliwe na obecność amoniaku, azotynów i azotanów w wodzie, dlatego ważne jest, aby filtr był wystarczająco mocny i dobry biologicznie. Amoniak i azotyny powodują natychmiastowe zatrucie. Podwyższone azotany prowadzą jednak do powolnego pogorszenia stanu zdrowia. Dlatego ważne są regularne cotygodniowe podmiany wody w ilości od 30 do 50%. Woda, którą zmieniamy, powinna być również bogata w tlen.
W akwarium praktycznie nie można zilustrować naturalnego środowiska Tropheusa, ponieważ w związku z tym potrzebne byłoby niezwykle duże akwarium. W naturze większość dorosłych Tropheus ma charakter terytorialny, a więc w akwarium jeden samiec terytorialnie zajmują swoje miejsce (terytorium), a pozostałym samcom i samicom brakuje miejsca. Biorąc jednak pod uwagę, że w akwarium jest więcej pożywienia niż na wolności, reszta nieterytorialnych ryb w jakiś sposób uspokoiła tendencję do posiadania własnego terytorium żywieniowego. Najbardziej wskazane jest, aby zarybiac zbiornik w stosunkowo dużych grupach (od 15 do 25). W takiej grupie nie jest konieczne, aby był tylko jeden lub dwa samce (może być ich więcej niż jeden). Jednak na samca powinno przypadać co najmniej 3 do 4 samice. Jednak w takiej grupie tylko jeden samiec najprawdopodobniej będzie dominujący i będzie posiadać określoną przestrzeń (terytorium) w akwarium, i tylko ten samiec będzie najbardziej aktywny i widoczny. W akwarium grupowym możemy w zasadzie również mieć nieco mniejszą grupę. Odpowiednimi współlokatorami w takim akwarium grupowym są głównie inne roślinożerne ryby tanganiki, takie jak np. mniejsze Petrochromis, Eretmodus, Tanganicodus i Spathodus oraz Simochromis. Nigdy nie wpuszczamy tego samego gatunku Tropheus o różnych wariantach geograficznych (np. dwa gatunki T. moorii) w akwarium, ponieważ możliwość krzyżowania będzie dość wysoka. Możemy jednak razem zasiedlić różne gatunki Tropheus. Najlepiej wybrać te, które również mieszkają razem w naturze w tych samych lokalizacjach. Na przykład. Zasadniczo T. duboisi może być zamieszkały razem z innymi gatunkami Tropheus, chociaż ten gatunek może stanowić problem, ponieważ są mniej agresywne niż inne gatunki Tropheus i lepiej hodować je w samodzielnym akwarium. Pielęgnując Tropheusy, najlepiej początkowo wpuścić większą grupę młodych ryb, a same stopniowo bedą określać terytoria w czasie dorastania. Zasiedlając dorosłe ryby Tropheus, „wojna” o terytoria może być bardzo krwawa. Bardzo trudno jest też dodać jakiegokolwiek Tropheusa do grupy, w której już utworzyły się terytoria.
Temperatura wody: 25-27°C Parametry wody – pH: 7,8 – 8,5 dH: 10-20°
Rozmnażanie:
Trofeusy zwykle zaczynają się rozmnażać, gdy osiągną wiek 12 miesięcy (niektóre mogą zrobić to znacznie później). Tarło zaczyna się od ścigania samicy przez dominującego samca. W jeziorze kojarzenie rozpoczyna się, gdy samica wpływa na terytorium samca i zaczyna się tam pożywiać. Ponieważ jednak terytorium samca w akwarium jest zwykle całym akwarium, dominujący samiec goni samice przez cały czas (z powodu obecności samic na jego terytorium), nawet jeśli nie są jeszcze dojrzałe seksualnie. Dlatego ważne jest, abyśmy mieli wystarczająco dużo kryjówek i barier wizualnych w akwarium, aby samice mogły się ukryć w razie potrzeby.
Samica, która jest dojrzała, zwykle reaguje na zaloty samca (drżenie) i podąża za nim na swoje terytorium. Tarło nastepuje zwykle w najspokojniejszej części terytorium samca, zwykle na nieco pochyłym terenie. Zanim samica zacznie składać jaja, pochyla się na bok z brzuchem w stronę samca i zaczyna gwałtownie ptrząsać ciałem. Kiedy składa ikre unosi się i zabiera ją do pyska. W tym czasie, a także po tym, jak samica ma już ikrę w pysku, samiec zapładnia je. Proces ten jest następnie powtarzany, aż wszystkie jaja zostaną zapłodnione.
Jajka są stosunkowo duże (5–7 mm), więc jest ich mało (około 6–16). Samica inkubuje młode przez średnio 24–26 dni. Po tym czasie samica zaczyna powoli wypuszczać narybek. Zwykle chroni je przez kilka dni po wypuszczeniu. Samiec nie odgrywa żadnej roli w ochronie młodych i zwykle samica opuszcza swoje terytorium natychmiast po tarle.
W przeciwieństwie do większości pyszczaków (np. Malawi), samice Tropheusa przyjmuja pokarm w czasie inkubacji. Okazało się jednak, że samice niektórych gatunków przyjmują pokarm, ale go nie jedzą (karmią się nim tylko młode). Podczas gdy u innych gatunków Tropheus stwierdzono również, że samice jedzą normalnie ze swoimi młodymi w czasie inkubacji.
|