Uromastix acanthinurus – przedstawiciel agam, jest szeroko rozpowszechniony w północnej Afryce, od Maroka po Egipt. W porównaniu z innymi omawianymi tu gadami jest duży, bo osiąga 35 cm długości i 320 g (dla porównania jaszczurka zielona o długości 18 cm, waży około 150 g. Pokrój ciała typowy dla agam. Cechą charakterystyczną, odróżniającą go od innych gatunków jest stosunkowo krótki, ciernisty ogon, służący z powodzeniem w celach obronnych (stąd polska nazwa biczogon). Jaszczurki te żyją w okolicach pustynnych, gdzie chronią się pod duże kamienie i do nor. Dobrze biegają i mają świetny wzrok, ich głównymi wrogami są ptaki drapieżne, żywią się pokarmem roślinnym i w związku z tym wyposażone są w specjalne gruczoły, umieszczone w nozdrzach, wydzielające, w postaci białej soli, nadmiar pierwiastków licznie występujących w roślinach jak Na i K. W terrarium jedzą sałatę, kapustę, owoce itp., ale mój osobnik gustuje bardziej w pokarmie mięsnym, a szczególnie lubi larwy mączniaków. Gatunek ten reprezentowany jest przez dużą liczbę form barwnych; okaz z mojej hodowli jest czarny. Obecnie nie przebywa w terrarium, lecz chodzi luzem po pokoju. Z upodobaniem śpi w kocu czy pod poduszką, a często pod szafą. Lubi wygrzewać się w słońcu na oknie lub przy żarówce. Trzeba podkreślić, że zwierzę o tak dużej masie nagrzewa się stosunkowo długo. W temperaturze pokojowej jest prawie sztywny, a staje się aktywny dopiero przy temperaturze około 3Q°C. Ma długie przestoje w pobieraniu pokarmu i defekuje czasami raz na parę miesięcy.
Uromastix acanthinurus, Algeria
Rodzina Teiidae kojarzy się z dużymi jaszczurkami, przypominającymi z wyglądu nasze Lacertidae. Dla ułatwienia rozdziela się je na makroteidy i mikroteidy, jako że te ostatnie zewnętrznie zupełnie nie przypaminają:swoich większych krewniaków. Należą tu także rodzaje wężowate ze szczątkowymi nogami. Wiele gatunków żyje w Andach, gdzie występują do wysokości 4500 m npm. Rodzajami wysokogórskimi są Proctoporus i Pholidobolus. W związku z. tym, że systematyka mikroteidów jest bardzo skomplikowana i częste są rewizje nawet wyższych jednostek taksonomicznych, bezpieczniej było określić osobnika, którego posiadam jako Proctoporus sp. Złapany został wraz z innymi W Peru, na wysokości 4000 m npm. Niestety, zmiana warunków klimatycznych spowodowała, że do Polski udało się przywieźć tylko dwa żywe osobniki, z których dotąd żyje tylko jeden. Prowadzi „skryty” tryb życia. W naturze przebywa głównie pod kamieniami, tam też składa jaja. Jest bardzo tolerancyjny na zmiany temperatury; w nocy musi przetrzymać przygruntowe przymrozki. Ze słońca korzysta w godzinach rannych, później chmury i mgły przerywają jego aktywność. Pomimo to jest wrażliwy na nagłe podwyższenie temperatury powyżej 20°C. Żywi się drobnymi owadami i pająkami. Często nie pobiera pokarmu przez dłuższy okres. W terrarium żeruje rano i najchętniej je małe pająki. Wymaga wilgotnego podłoża.
Proctoporus sp., Peru
Gadami najciekawszymi do obserwacji są niewątpliwie kameleony, znane z dużych zdolności do zmiany barwy, umiejące poruszać oczami niezależnie we wszystkich kierunkach oraz „wystrzeliwać” język na odległość przekraczającą nieraz długość własnego ciała. Szkoda tylko, że życie w niewoli znoszą bardzo ciężko i najczęściej padają po kilku miesiącach. Najlepiej szerokiemu ogółowi znany jest kameleon zwyczajny (Chamaeleo chamaeleon), występujący nielicznie na południu Półwyspu Pirenejskiego, a także poprzez północną Afrykę po Bliski Wschód. Najwięcej gatunków żyje jednak w Afryce środkowej i na Madagaskarze.
Chamaeleo chamaeleon, Maroko
W naszych warunkach klimatycznych kameleony z reguły tracą apetyt w czasie jesiennych szarug i nie często udaje im się przeżyć drugą zimę. Na zmianę ich barwy wpływają przede wszystkim bodźce świetlne i psychiczne. W świetle słonecznym kameleon staje się szarobrunatny, w nocy prawie biały. Trawiasto zielony staje się w warunkach optymalnych, czyli w miejscu zacienionym, ale w wysokiej temperaturze. Podrażniony lub przestraszony przybiera jasne lub ciemne plamki na całym ciele. Jest bardzo żarłoczny i najbardziej lubi świerszcze, szarańczaki, gąsiennice, ślimaki w skorupkach, stonogi, niektóre chrząszcze itp. Jego wrażliwość na obecność innych zwierząt jest duża; na przykład na widok biczogona nawet ze znacznej odległości, przestaje od razu jeść. Do ludzi bardzo się przywiązuje, sam wchodzi na ręce, lubi siedzieć we włosach, chętnie wspina się po firankach i je z ręki. O dobrej kondycji kameleona świadczą okrągłe, nie pomarszczone powieki, wpadnięte oko sugeruje chorobę.