Nazwa Ancistrus dolichopterus jest używana równolegle z nazwą Xenocara dolichoptera. Używana często polska nazwa glonojad jest fałszywa i przynależy do Gyrinocheilus aymonieri. Systematyka zbrojników nie jest dotychczas uporządkowana. W polskich akwariach trzymane są trzy gatunki zbrojników podobnych do siebie i łatwo krzyżujących się ze sobą.
Żyje w Gujanie i rozlewiskach Amazonki w klarownych, dobrze natlenionych, słodkich wodach. Opis gatunku: płetwa grzbietowa ma jeden promień twardy i osiem do dziesięciu promieni miękkich, płetwa odbytowa ma jeden promień twardy i cztery promienie miękkie, płetwy brzuszne mają po jednym promieniu twardym i po pięć promieni miękkich. Ancistrus dolichopłerus posiada płetwę tłuszczową. Płetwa grzbietowa jest duża, a jej pierwszy twardy promień ma długość równą trzem czwartym długości głowy. Ostatni promień płetwy grzbietowej sięga aż do płetwy tłuszczowej. Długość podstawy płetwy grzbietowej jest równa odległości pomiędzy ostatnim promieniem płetwy grzbietowej, a nasadą ogonową. Twarde promienie płetw piersiowych sięgają końcami do jednej trzeciej długości’-,płetw brzusznych. Płetwa ogonowa jest skośnie ścięła, a jej dolny promień jest równy siedmiu ósmym długości głowy. Tułów jest szeroki i w kierunku dołu spłaszczony. Brzuch jest płaski. Wysokość tułowia mieści się pięć i trzy piąte raza w długości całkowitej.
Duża, szeroka głowa ma długość równą jednej i jednej piątej szerokości głowy. Wysokość głowy mieści się dwa razy w jej długości. Długość głowy mieści się dwa i trzy piąte, do dwa i siedem ósmych w długości całkowitej tułowia. Oczy są skośnie osadzone i okrągłe. Średnica oka mieści się siedem razy w długości głowy, a trzy razy w długości pyska. Tułów zbrojnika jest osadzony, z wyjątkiem brzucha, aż do odbytu, w pancerzu z płytek kostnych. Na ruchomych nakrywkach w okolicy skrzeli posiada on od sześciu do dziesięciu hakowatych kolców. Głowa okryła jest z wyjątkiem samego pyszczka płytkami. Najdłuższy kolec ma jedną siódmą długości głowy. Pyszczek zaopatrzony jest w czułki, które u samca są o wiele dłuższe, a niektóre z nich są na końcach rozwidlone. Ilość płytek wzdłuż tułowia wynosi od 23 do 24.
Płeć jest łatwa do odróżnienia u dorosłych ryb i wyróżnia się u samicy mniejszymi czułkami umieszczonymi jednorzędowo, a u samca czułkami dłuższymi i grubszymi, znajdującymi się także na czole. Czułki samca są nieco bledsze. Pyszczek samca jest bardziej nagi (mniej okryty płytkami). Długość całkowita wynosi: według Arnolda i Ahla do 100 mm, wg dr Holly 130 mm. W naszych akwariach osiąga długość 120 mm.
Barwa tła jest brązowa do zielonobrązowej, od góry ciemna, od dołu jasna. Na całym tułowiu rozsypane są bardzo ciemne plamki i kropki. Płetwy są brązowawe z ciemnymi cętkami. Ubarwienie zbrojnika jest jednak bardzo zależne od warunków bytowania, jego samopoczucia i oświetlenia. Dobrze czujący się zbrojnik jest zawsze ciemniejszy, a ubarwienie może wpadać w tonację niebiesko-czarną (stąd nazwa!). Płetwy są wtedy niebieskoczarne, a płetwy grzbietowa i odbytowa są upstrzone brudnobiałymi plamkami i mają jasne obrzeżenie.
Ryby młodsze są zazwyczaj niebieskawe. Starsze egzemplarze wykazują czasami brązowożółte zabarwienie tła. Opisane wyżej zbrojniki zostały sprowadzone do Europy przez Kropaca i Kuntzschmanna z Hamburga w listopadzie 1911 r.
Opieka i rozmnażanie Dla jednej pary dajemy zbiornik o pojemności co najmniej 60 litrów. Najlepiej jednak trzymać zbrojniki w dużych akwariach wraz z innymi rybami. Akwarium zaopatrujemy w korzenie, kamienie, ewentualnie w kawałki rurek PCW, rurki drenarskie, albo w kawałki grubego bambusa. Średnica otworu winna wahać się w granicach od 30 do 60 mm. W zbyt małym otworze ryba może się zakleszczyć i zginąć. Używając rurek z PCW, najlepiej przygotować kawałki po 250 mm. Ustawiając rury pionowo trzeba wyciąć z boku odpowiedni otwór. Odległość pomiędzy rurkami nie może być za mała, gdyż będzie dochodziło do walk pomiędzy samicami. W naturze zbrojniki wygrzebują sobie odpowiednie jamy pod korzeniami i kamieniami.
Woda musi być czysta i dobrze natleniona. Temperatura może się wahać od 23 do 28°C. Twardość wody winna być średnia, a pH – 7
Nie wszystkie samice dążą do tarła. Pary powinny dobierać się same. Tarło odbywa się przeważnie nocą. Miejsce tarła czyści samiec. Trochę pomaga mu samica. Duże pomarańczowe jaja zwisają w gronach u pułapu jamy, lub na ściance rurki. Ikrą opiekuje się wyłącznie samiec. Młode lęgną się po około sześciu dniach. Są szklisto przejrzyste, wielkości 10 mm i mają duży woreczek żółtkowy, który znika po trzech lub czterech dniach. Zwykle jest od 60 do 80 młodych. Karmimy każdym drobnym, żywym pokarmem, sparzoną sałatą, gotowanym kalafiorem i posiekanym bardzo drobno tubifexem. Narybkowi należy podawać „pył” i glony zebrane żyletką z szyb, lub sałatę.
Nie wolno podawać zbrojnikom żywego tubifexu i niebieskich glonów. Młode po tygodniu przybierają barwę rodziców, a po dwóch miesiącach osiągają wielkość 30 mm.
Nie znoszą jaskrawego oświetlenia i bardziej aktywne są nocą.