Ląd Australii zamieszkuje dość zróżnicowana fauna węży licząca około 132 gatunki zgrupowane w 5 rodzinach. Ponieważ artykułów dotyczących węży odległych krajów nie ma zbyt wiele, nadarza się okazja, by lukę tę częściowo uzupełnić. Rodzina ślepuchowatych Typhlopidae reprezentowana jest tu przez jeden rodzaj – Rhamphotyphlops, za to obejmujący aż 31 gatunków. Nie są duże, największy R. proximus i R. nigrescens wyjątkowo osiągają 75 cm długości. Do większych przedstawicieli rodzaju należą też R. unguirostris (70 cm), R. waitii (60 cm), R. pinguis (55 cm) i R. ligatus (50cm). Przeciętne rozmiary oscylują wokół 20-30 cm (R. affinis, R. broomi, R. centralis), R. tovelli i R. yampiensis nie osiągają nawet tego. Szereg cech odróżnia ślepuchowate od pozostałych węży. Są nimi redukcja oczu do niewielkich, ciemnych plamek leżących pod tarczkami okrywającymi głowę, małe łuski- takie same na grzbietowej części tułowia i brzuchu, resztki pasa miednicowego, silnie zrośnięte kości czaszki oraz bardzo krótki ogon. Ślepuchy mają silnie rozwiniętą tarczkę dziobową, która np. u R. grypus tworzy coś na kształt rogowego dzioba lub silnie zakrzywionego paznokcia. Ubarwienie grzbietu jest najczęściej brązowe lub czerwonawobrązowe (np. u R.endoterus), poprzez purpurowo-szare (R. margaretae) do prawie zupełnie czarnego (R. guentheri). Brzuch jest jaśniejszy – białawy lub kremowy. Ślepuchy większość czasu spędzają pod ziemią, w której sprawnie ryją w poszukiwaniu mrówek i termitów. Rozmieszczenie wielu ślepuchów związane jest z rozmieszczeniem termitów. Może być ono bardzo szerokie, jak w przypadku R. australis czy R. bituberculatus, występujących zasadniczo we wszystkich stanach poza Tasmanią lub ściśle ograniczone do niewielkiego terytorium. Wyłącznie na dwu niewielkich oceanicznych wysepkach – Cocos i Christmas przebywa R.exocoeti. Do niewielkiego skrawka Terytorium Północnego ogranicza się zasięg R.tovelli (okolice miasta Darwin) i R. yirrikalae (Przylądek Arnhem), na Wyżynie Kimberley występuje R. kimberleyensis, a w okolicach rzeki Murchison (Australia Zachodnia) R.leptosoma. Mało wiadomo o biologii i ekologii tych węży, ponieważ spotyka je się stosunkowo rzadko. W zbiorach zoologicznych znajduje się np. tylko po jednym okazie R. troglodytes i R. howi. Ogólnie jednak można powiedzieć, że są to zwierzęta nocne, które na powierzchnię ziemi wychodzą wyjątkowo, i to tylko w czasie ciepłych, deszczowych nocy lub bezpośrednio po deszczu. Samice składają jaja. R. braminus znany jest tylko z okazów żeńskich, co moż,e dawać podstawę do przypuszczeń, że rozmnażanie ma charakter partenogenetyczny. Pozostałe, nie wymienione wyżej, gatunki to R. hamatus, R. leucoproctus, R. micromma, R. minimus, R. polygrammicus i R. wiedii. Rodzina Boidae ma w Australii 13 przedstawicieli należących do 4 rodzajów. Rozmiarami odbiegają od południowoamerykańskich anakond czy azjatyckich pytonów siatkowych. Wszystkie są jajorodne. Do endemicznego rodzaju Aspidites należą dwa gatunki. Na oliwkowobrązowym lub szarobrązowym tle występują ciemniejsze plamy o przebiegu poprzecznym, które z wiekiem mogą zanikać. Brzuch jaśniejszy od grzbietu, kremowy lub żółtawy. A. melanocephalus ma głowę koloru czarnego z silnym połyskiem. Na pokarm tych węży, wyjątkowo tylko osiągających 2,7 m długości składają się małe ptaki i ssaki, czasem gady, nie wyłączając najbardziej jadowitych. Aktywne są głównie nocą. A. melanocephalus występuje w Australii Zachodniej, Terytorium Północym i Oueensland w różnorodnych siedliskach od wilgotnych lasów przybrzeżnych po tereny pustynne. W południowych okolicach tych stanów oraz w części północnej Australii Południowej i Nowej Południowej Walii spotykany jest A. ramsayi. Występuje na terenach znacznie suchszych. Rodzaj Chondropython obejmuje tylko 1 gatunek – Ch. viridis, który prócz Półwyspu York występuje także na Nowej Gwinei. Jest to piękny wąż z przewagą koloru zielonego w ubarwieniu grzbietowej części ciała. Młode mają grzbiet żółtawy lub pomarańczowy. Od białej linii kręgowej odchodzą jasne plamy w kształcie trójkątów, których podstawy leżą na tej linii. Dochodzą maksymalnie do 2 m długości. Dzień przesypiają w gęstwinie gałęzi, nocą polują na drobne ptaki i ssaki. Rodzaj Liasis oprócz Australii występuje na Nowej Gwinei i znacznej części Indonezji. W odróżnieniu od innych pytonów głowę mają pokrytą dużymi, symetrycznymi tarczkami. Spośród 5 australijskich gatunków największe rozmiary osiąga L. olivaceus do 4 m, najmniejszy jest L. perthensis, który nie dochodzi nawet do 0,5 m. Ubarwienie skromne, jednolicie szarobrązowe lub czarnobrązowe, na którym zasadniczo tylko u L. childreni występują ciemniejsze, poprzeczne plamy, nie tworząc jednak kompletnych obrączek. L. childreni oprócz Wiktorii występuje w całej Australii. Na północnych obszarach Australii Zachodniej, Terytorium Północnym i Oueensland występuje L. fuscus i L. olivaceus. L.perthensls, którego status jest ciągle niejasny, ogranicza się do południowozachodniej części Australii Zachodniej. Wyłącznie na wyspach w Cieśninie Torresa występuje L. albertisii. Węże z tego rodzaju dobrze czują się w lasach, jak i na otwartych, kamienistych terenach porośniętych sucholubną roślinnością. Jedynie L. fuscus nie oddala się od wody, w której chroni się w razie grożącego niebezpieczeństwa. Poza tym leśny tryb życia preferuje L. albertisii. Żywą się rozmaitymi drobnymi kręgowcami. L. perthensis często zamieszkuje duże termitiery, w których poluje na gekko-ny z rodzaju Gehyra. Podobne upodobania zdradzają przedstawiciele L. childreni z okolic Terytorium Północnego.
Morelia spilota
Największe australijskie dusiciele należą do rodzaju Morelia, który poza Australią występuje także na Nowej Gwinei. Przeciętnie osiągają długość ok. 2 m, ale trafiały się doniesienia o znacznie większych okazach (8.5 m w przypadku M. amethistina). Tarczki głowowe małe, ciało masywne, zaopatrzone w chwytny ogon. Największy zasięg ma M. spilota, która występuje w całej północnej, wschodniej i południowej Australii za wyjątkiem południowych terenów, Wiktorii, centrum Australii i terenów najbardziej wysuniętych na zachód. M. amethistina spotkać można w południowowschod-niej części Oueensland. Wyłącznie na Terytorium Północnym występuje M. bredli i M. oenpelliensis, przy czym ta pierwsza ogranicza się do połudnowej części tego stanu, a druga do Ziemi Arnhema. M. carinata znana jest z jednego okazu pochodzącego z okolic Kimberley w Australii Zachodniej. Spotykane w różnych typach siedliska od leśnych po otwarte sawanny, a nawet pustynie, nierzadko w pobliżu wody. Dobrze wspinają się po drzewach, w czym pomaga chwytny ogon. Ubarwienie i plamistość bardzo zmienne – składa się nań barwa tła od jasno-oliwkowego, brązowoszarego lub nawet czarnego, na którym występuje kombinacja ciemnych plam, linii, kropek. Plamy mają układ nieregularny lub tworzą kilka rzędów. Często mogą łączyć się poprzecznie i podłużnie, co prowadzi do powstania plamistości siatkowej. Szczególnie duża zmienność cechuje okazy M. spilota, gdzie M. s. spilota na najczęściej ciemnogranatowym tle ma porozrzucane liczne kremowe lub żółtawe plamki niewielkich rozmiarów. Ubarwienie M. s. variegata przypomina ubarwienie pozostałych gatunków. W strefie hybrydyzacji okazy wykazują szczególnie dużą zmienność ubarwienia i plamistości. Brzuszna strona ciała jest jaśniejsza. Ze względu na niekiedy dość znaczne rozmiary, pytony te polują na nadrzewne torbacze, młode żywią się jaszczurkami. Aktywne głównie nocą lub we wczesnych godzinach rannych. Rodzina Acrochordidae zawiera tylko 1 rodzaj z trzema gatunkami, które zamieszkują tereny południowo-wschodniej Azji poprzez wyspy indo-malajskie dochodząc do Nowej Gwinei i Australii. W samej Australii spotykane są 2 gatunki w nadmorskich okolicach trzech północnych stanów, z tego A. arafurae prawdopodobnie nie występuje na terenach Australii Zachodniej, zaś na Terytorium Północnym i w Oueensland sięga dalej w głąb lądu, niż A. granulatus. Maksymalnie osiągana wielkość to 2.5 m, A. granulatus nie przekracza połowy tego. Węże te mają bardzo krępą sylwetkę oraz długi, chwytny ogon. Prowadzą wyłącznie wodny tryb życia i z własnej woli na ląd nie wychodzą. Nie mogą się zresztą na nim normalnie poruszać, bo tarczki brzuszne są drobne i wielkością nie odbiegają od łusek grzbietowych. Te ostatnie są ziarniste. Samice rodzą żywe młode. W wodzie są bardzo sprawne. Na polowanie wyruszają nocą i wówczas chwytają głównie ryby. A. granulatus żywi się także drobnymi krabami. Występują głównie w wodach słodkich, w pobliżu ujść rzecznych, choć widywane były także w przybrzeżnej strefie mórz. Ubarwienie grzbietu ciemnobrązowe lub szarawe. U A. arafurae od szerokiego pasma ciągnącego się przez okolicę kręgową, ciemniejszego od tła grzbietu, odchodzą poprzeczne ciemne pasy. Brzuch białawy. U A. granulatus pasma kręgowego z reguły brak, a powierzchnię grzbietu przeplatają liczne jasnociemne obrączki. Współcześnie dominującą rodziną wśród węży, gdy rozpatrujemy liczbę gatunków, jest rodzina węży właściwych, czyli Colubridae. Przedstawiciele tej rodziny dominują na wszystkich kontynentach poza Australią. W tej ostatniej wszystkiego jest 8 rodzajów i 10 gatunków, a więc niewiele. Dla porównania, w Europie można tych gatunków spotkać co najmniej 18, a przecież Europa jest prawie równa powierzchniowo Australii i charakteryzuje się ponadto zdecydowanie mniejszą różnorodnością siedlisk. Brak w niej przede wszystkim takiej formacji roślinnej, jak wilgotny las tropikalny, który jest „sprawcą” nieprawdopodobnego wręcz bogactwa faunistycznego. Przyczyny małej liczby węży właściwych w Australii nie są dokładnie znane. Być może rozkwit węży z innej rodziny – Elapidae – jest taką przyczyną, ale to tylko przypuszczenie, choć wielce prawdopodobne. Boiga irregularis jest jednym przedstawicielem węży z rodzaju Boiga na tym kontynencie, gdzie zamieszkuje przybrzeżne tereny północnej i wschodniej Australii, prócz Wiktorii i Australii Południowej. Od smukłego tułowia odróżnia się bardzo duża głowa, o dużych oczach z pionową źrenicą. Na jasnym tle występują najczęściej brązowoczerwone plamki. Głowa jest bez plam, brzuch jaśniejszy. B. irregularis spotykana jest najczęściej na gałęziach drzew, gdzie poluje nocą na ptaki, ssaki i jaszczurki. Zjada też ptasie jaja. Sama jest jajorodna. Drażniona zachowuje się bardzo agresywnie. Jest to wąż jadowity o uzębieniu opistoglypha, jednakże o jadzie słabo działającym na człowieka. Osiąga maksymalnie 2 m długości. Innym przedstawicielem opistoglypha jest Cerberus rynchops dochodzący do 1.2 m. Na oliwkowym tle jego ciała występują nieregularne, ciemne plamy. Głowa z charakterystycznymi wyłupiastymi oczami. Wskutek ich wielkości tarczki nadoczne są podniesione. Wąż ten występuje w przybrzeżnych okolicach Australii Zachodniej, Terytorium Północnego i Oueensland, gdzie zamieszkuje zarośla namorzynowe, ujścia rzek i tym podobne miejsca żywiąc się małymi krabami i rybami. Żyworodny. Nie jest uważany za gatunek niebezpieczny. W Australii występują 2 gatunki z rodzaju Dendrelaphis. D. calligaster spotykany jest jedynie we wschodniej części Półwyspu York, natomiast D. punctulatus zamieszkuje tereny od Australii Zachodniej po Nową Południową Walię – wszędzie głównie w okolicach nadmorskich. Brak go na południu, zachodzie i w centrum kontynentu. Węże te aktywne są za dnia. Polują wśród gałęzi drzew na ptaki i płazy, inne zwierzęta chwytane bywają jedynie przypadkowo. D. punctulatus osiąga 2 m, drugi jest o połowę mniejszy. Wybitnie wysmukłe ciało o biczykowatym ogonie ma oliwkowe lub brązowe zabarwienie grzbietu. U D. calligaster od nozdrzy przez oko biegnie ciemny pas, który kończy się na bocznej powierzchni tułowia. Jajorodne.