AKWARIUM NR 123-2

  Jeszcze do niedawna reprezentowały rodzinę Goodeidae tylko dwa najbardziej znane gatunki, Xenetoca eiseni i Ameca splendes. Obecność delikatnej Skiffia bilineata jest zachętą do hodowli ryb tej rodziny, niezbyt dobrze jeszcze znanej akwarystom. Terytorium ich występowania jest wyłącznie Meksyk (Rio Lerma).
Skiffia bilineata – samczyk jest mniejszego wzrostu (3,5 cm) niż samica, która osiągnie 5 cm długości. Swą łagodnością, jako że nie odgryza płetw innym rybom, ma wszelkie dane do szerszego rozpowszechnienia się niż inne gatunki. Dlatego, że pochodzi z wód, które posiadają dużo materii wulkanicznego pochodzenia, najlepiej im będzie w akwarium odpowiadać woda twardsza. Twardość wody nie jest jednak tak ważna, jak jej kwasowość czy zasadowość. Optymalne pH gdzieś około 7, raczej bliżej zasadowości niż kwasowości, która przy spadku pH do 6,5 jest wyraźnie szkodliwa i może być przyczyną zagadkowego śniecią ryb.
W porównaniu z innymi gatunkami ryb Skiffia bilineata nie musi mieć stałej temperatury.

Mamy tylko rysunek tej ryby

   W warunkach naturalnych są dla nich korzystniejsze dobowe wahania temperatury między 25°C i spadkiem aż do 20°C, a nawet więcej. Warunki środowiskowe są zatem bardzo ostre.
Można wywnioskować, że Skiffia bilineata jest to gatunek zdolny do hodowli w zbiornikach środowiskowych. Idealna jest hodowla jednego gatunku ryb, lecz można je trzymać wspólnie z innymi gatunkami, np.: Cyprinidae, Callichłhyidae i mniejsze gatunki rodzaju Centratchidae i Poecillidae.
Płciowy deformizm jest na pierwszy rzut oka doskonale widoczny. Po pierwsze w ubarwieniu; samczyki są brunatne z wyjątkiem srebrzysto, aż niebieskawo lśniących skrzeli, boków i gardła. Mieni się tam duża ilość krótkich, poprzecznych, ciemnych pasków zaczynających się pod wielką płetwą grzbietową i przebiegających aż do podstawy ogona. Samczy kom w okresie godowym kolory ciemnieją i mogą na krótki okres czasu osiągnąć barwę aksamitnej czerni. Natomiast samiczce boki zabarwiają się na kolor metaliczno-niebieski, przy czym środkiem ciała biegnie złotawy pasek. W tylnej połowie, od dołu, jest uzupełniony ciemnym, czarno-niebieskim paskiem. Samczyki mają płetwę odbytową i grzbietową ciemną, samiczki zaś płetwy mają zupełnie przeźroczyste i mniejsze.
Chociaż hodowane są w zbiornikach wielogatunkowych, ciężko znoszą własną samotność. Dlatego proponuję hodować je w stadzie, najmniej 3 pary i więcej. Co do rodzaju pożywienia, to nie są wybredne. Można stosować pokarm roślinno-zwierzęcy. Z wielkim apetytem rzucają się na pokarm suszony i sztuczny, jak i na żywy, który musi zdecydowanie przeważać.
Aktywność i zdolność do rozmnażania przejawia się u Skiffia bilineata już w czasie, kiedy samiczki dorosną do 3 cm długości. W odpowiednich warunkach tę wielkość osiągną w czasie 3 miesięcy. U tego rodzaju ryb, jak podaje literatura, największa ilość urodzonych osobników – 31 sztuk. Przeciętnie można uzyskać z jednego tarła 20 sztuk. Skiffia bilineata jest żyworodna, a to znaczy, że po każdym porodzie musi być ponownie zapłodniona. U samczyków można obserwować codzienne zapładnianie samic. Pierwsze promienie płetwy odbytowej są zamienione w organ zapładniający zwany pseudophallus. Embrion w czasie swego rozwoju żywi się z ciała matki przy pomocy trofotenii (jest to rodzaj pępowiny, jak gdyby rozgałęzionej dla całego potomstwa). Jeszcze parę godzin po porodzie są trofotenie widoczne i wyglądają jak nitka zwisająca pod brzuszkiem.
Płetwy typowe dla Skiffia bilineata posiadają następujący wzór: D 13-15, A 23-24, P 15-16, V 6, mLR 29-33.
Myślę, że dzięki barwności i łatwości w hodowli Skiffia bilineata jest rybą, która może w przyszłości być najbardziej poszukiwaną ze swego rodzaju w akwarystyce.