|
Samolus velerandi L. (fot. Ryszard Kamiński (lewe) i B. Ziarko (prawe) |
ssp.* parviflorus (Raf.) Hulten, (syn. S.parviflorus Raf., S.floribundus (H.B.K.), S.americanus Spreng)
ssp. valerandi, (syn. S.aguaticus Lam., S.braceatus Stokes). Wymieniam tylko częściej spotykane synonimy nazw gatunkowych.
Rodzina: Primulaceae (Pierwiosnkowate)
Występowanie: Miejsca błotniste, najczęściej przy ujściach rzek, rzadziej jako roślina podwodna. Najlepiej czuje się w środowisku lekko zasolonym. Kosmopolityczna.
Morfologia: Jako roślina błotna tworzy rozetę liści, które mają kształt klinowaty o zaokrąglonym wierzchołku lub odwrotnie, jajowaty i osiągają długość do 10cm i szerokość do 3,5cm. Z rozety wyrasta słabo ulistniony pęd kwiatostanowy (do 4mm średnicy) koloru białego. Nasiona drobniejsze od nasion maku. Pod wodą roślina tworzy krótką łodygę, z której gęsto wyrastają długie, cienkie korzenie przytrzymujące roślinę w podłożu. Obydwa podgatunki są do siebie podobne, z tym że Samolus valerandi ssp. valerandi jest nieco mniejszy (liście i kwiaty).
Uprawa: Roślina dekoracyjna, polecana szczególnie do akwariów. Niezbyt wymagająca, dobrze rośnie zarówno w wodzie miękkiej jak i twardej (optymalnie lekkie zasolenie) o pH 5,5 do 7,5, raczej bogatej w substancje pokarmowe. Temperatura wody od 15 do 250C (optymalna od 18 do 210C). Oświetlenie intensywne, 12-15 godzin dziennie. Pożądane jest światło dzienne, szczególnie przy rozmnażaniu w paludariach. Gatunek samopylny. Zebrane nasiona należy wysiać w wilgotne podłoże błotniste, bogate w substancje pokarmowe. Temperatura wody 20-25oC, duża wilgotność powietrza. Młode rośliny (3-5cm) można wysadzić w akwarium, najlepiej na pierwszym planie, gdzie po roku, dwóch latach osiągają wygląd taki, jak przedstawiony na zdjęciu Samolus valerandi ssp. parviflorus.
Prawa autorskie (c) – Ryszard Kamiński, 1999