ANDRZEJ BACZEWSKI
/Gdynia/
Zwierzęta bałtyckie w akwarium (2)
Przegląd niektórych zwierząt nadających się
do przetrzymywania w akwarium.
Poytela bałtycka – Balanus improvisus /Darw. /rys.3/
Jest to skorupiak osiadły, którego ciało otacza wapienny pancerz. Na zewnątrz widoczne są tylko odnóża zwierzęcia, kształtem swym przypominające wachlarz, a dzięki ciągłym ruchom, których celem jest łowienie pokarmu, sprawiają niezwykle efektowne wrażenie.
Do hodowli wybieramy tylko okazy żyjące na kamieniach, Mniej nadają się pąkle osiadłe na skorupkach omułków, ponieważ mięczaki te w akwarium szybko giną, a rozkładając się silnie zanieczyszczają wodę. Za pokarm dla tych zwierząt służy bardzo drobny plankton, który należy podawać w niewielkich ilościach kilka razy dziennie.
Garnela – Orangen crangen L. /rys. 4a/
Zwierzę to żyje na piaszczystym dnie, do którego upodabnia się barwą. Podczas dnia garnela najchętniej przebywa zagrzebana w piasku. W akwarium karmimy ją kawałeczkami mięsa wołowego lub rybiego, małymi kawałkami dżdżownic oraz doniczkowcami i rurecznikami.
Krewetka – Reander adspersus Rathke /rye.4b/
W porównaniu z garnelą ciało jej jest bardzo smukłe i przezroczyste. Prowadzi bardziej aktywny tryb życia i często pływa w toni wodnej. Jest to jedno z najprzyjemniejszych zwierząt bałtyckich hodowanych w akwarium.
Krab zalewowy – Rhithropanopeus harrisi /Gould/ /rys.5/
Skorupiak ten pochodzi z Ameryki Północnej. Pobyt w akwarium znosi bardzo dobrze, trzeba tylko zapewnić mu nieco kryjówek z kamieni. Krabiki o ile nie otrzymują odpowiedniej ilości pokarmu, toczą między sobą walki powodujące nieraz poważne okaleczenia. Karmimy je kawałkami mięsa ryb lub lepiej mięczaków oraz dżdżownicami i rurecznikami.
Babka czarna – Gobius niger Linnaeus 1758 /rys.6a/
Przekrój ciała tej ryby jest owalny ze spłaszczoną stroną brzuszną. Głowa jej jest duża, zaokrąglona z przodu. Ubarwienie ciała zmienne od ciemnobrązowego, poprzez oliwkowobrunatne do żółtobrunatnego z ciemniejszymi plamami na bokach i grzbiecie. Ubarwienie godowe samców polega na zaczerwienieniu błon podskrzelowych, płetw brzusznych i części brzucha. Długość do 15 cm.
Rybki te karmimy większym planktonem, rurecznikami, doniczkowcami i małymi dżdżownicami, a w ostateczności skrobanym mięsem wołowym. W akwarium przeznaczonym na hodowlę babek należy umieścić nieco płaskich kamieni, pod którymi bardzo chętnie kopią one norki. Jeżeli kamieni jest zbyt mało to dochodzi do niebezpiecznych walk. Razem z dużymi babkami nie mogą przebywać zwierzęta od nich słabsze, ponieważ są narażone na stałe prześladowanie.
Babka mała – Pomatoschistus minutus
/Pallas 1770/ /rys.6b/
Jest to gatunek mniejszy od poprzedniego, bo osiąga tylko 6 – 7 cm. Ubarwienie jego jest jasne z ciemnym rysunkiem na grzbiecie i pięcioma ciemnymi plamami wzdłuż boków ciała. Rybka ta znosi przejściowy spadek zasolenia do 1-2 %. Hodowla jak przy babce czarnej.
Węgorzyca – Zoarces viviparus /Linnaeus 1758/ /rys.7/
Ubarwienie ciała węgorzycy jest zmienne, dominują w nim kolor żółtawozielony. Wzdłuż grzbietu, na głowie i na płetwie grzbietowej, występują ciemne plamy. Ubarwienie godowe samców charakteryzuje się czerwonym zabarwieniem płetw piersiowych, brzegu płetwy grzbietowej i szczęk. Jest to gatunek żyworodny, osiągający długość 30-33 cm. Lubi dno kamieniste, porośnięte roślinnością i dużo światła. Pokarm: rureczniki, doniczkowce, małe dżdżownice, skorupiaki oraz ikra ryb.
Ostropłetwiec – Pholis gunnellus /Linnaeus 1758/ /rys.8/
Ubarwienie ciała brunatne z licznymi ciemnymi i jasnymi plamami. Wzdłuż podstawy płetwy grzbietowej przebiega rząd czarnych, żółtoobramowanych plam. Długość tej ryby dochodzi w Bałtyku do 20 cm. Hodowla jak przy węgorzycy. Temperatura wody dla obu tych gatunków nie powinna przekraczać 10°C.
Iglicznia – Syngnathus typhle /Linnaeus 1758/ /rys.9a/
Ciało tej ryby pokryte jest płytkami, co nadaje mu przekrój graniasty. Barwa brunatna albo zielona, przystosowana do koloru roślin, które przy hodowli tego gatunku są konieczne. Utrzymuje się zazwyczaj w pozycji pionowej tylko podczas szybszego pływania ustawia się poziomo. Odżywia się tylko planktonem. W Bałtyku iglicznia osiąga długość około 20 cm. Samiec na ogonowej części ciała, po stronie brzusznej ma torbę lęgową i w niej przetrzymuje ikrę aż do wylęgu, który następuje przeciętnie po 4 tygodniach.
Wężynka – Nerophis ophidion /Linnaeus 1758/ /rys.9b/
Ciało smukłe i długie, u samca ma przekrój okrągły, a u samicy bocznie spłaszczony. Ogon wężynkl jest chwytny i pozbawiony płetwy. Długość do 20 cm, barwa zmienna od zielonożółtej do brunatnej. Torba lęgowa nie występuje. Hodowla jak przy gatunku poprzednim, z tą różnicą, że pokarm musi być bardzo drobny.
Stornia – Platichthys flesus /Linnaeus 1758/ /rys.10/
Zabarwienie strony ocznej bardzo zmienne, doskonale naśladuje barwę dna. Strona ślepa jest biała. Długość storni w Bałtyku dochodzi do 50 a nieraz nawet do 53 cm. Jest to ryba łatwa do hodowli i bardzo wytrzymała na duże wahania zasolenia i temperatury. W akwarium przebywa najczęściej zakopana w piasku i tylko ruch wieczka skrzelowego i ruchy oczu wskazują jej obecność. Bardzo szybko się oswaja i gdy dostrzeże swojego opiekuna podpływa natychmiast do miejsca, w którym otrzymuje pokarm. Jeżeli w akwarium znajduje się kilka płaskich kamieni, to często kładzie się na nich i wtedy można ją najlepiej obserwować. Nie należy razem ze storniami trzymać małych i delikatnych zwierząt, ponieważ stają się one szybko ich łupem. Ryba ta pobiera chętnie każdy pokarm pochodzenia zwierzęcego.
Na zakończenie wspomnę o transporcie, który zasadniczo nie różni się od transportu ryb akwariowych. Ważne jest tylko to, aby woda zbytnio się nie nagrzała, a ilość zwierząt w zbiorniku podczas drogi nie była duża.
L i t e r a t u r a
Axelrod H.R. Salt – Weter Aguarium Fish T.F.H. London, 1967
Demel K. – Biologia ryb Bałtyku, M.I.R. Gdynia 1947
Demel K. – Nasz Bałtyk W.P. 1967
Gąsowska K. – Klucze do oznaczania kręgowców Polski cz.I. P.W.N. 1962
Kormann J. – Meerestiere im Aquarium, Urania-Verlag, 1970
Rudnicki A. – Ryby wód polskich P.Z.W.S. 1965
|