Odwiedzający kolejną wystawę ryb i roślin akwaryjnych, którzy przyszli do moskiewskiego miejskiego klubu akwarystów długo przystawali przy zbiorniku W. Pyljatkina. Zainteresowanie wywołał nawy mieszaniec między weloniastym Barbus conchonius i Barbus „odessą”.
Jeszcze niedawną sensacją były weloniaste płetwy u Barbus conchonius, a teraz nasi akwaryści drogą hybrydyzacji otrzymali mieszańce z wydłużonymi płetwami nie tylko między Barbus conchonius (weloniasty) i Barbus nigrofasciatus, ale i między Barbus conchonius (weloniasty) a Barbus „odessą”. Mieszańce mają efektowne ubarwienie w dolnej części tułowia i wydłużone płetwy z rysunkiem na płetwie grzbietowej.
Czarna brzanka z weloniastymi płetwami (fot. autora na trzeciej str. okładki). Silny dominujący gen, który tak mocno przeobraził brzankę różową (B. conchonius) wydłużając jej płetwy do niezwykłych rozmiarów nie dawał spokoju naszym akwarystom. Pojawiła się koncepcja przeniesienia tych wydłużonych płetw na inne gatunki brzanek. Moskiewscy akwaryści spróbowali skrzyżować B. conchonius (z wydłużonymi płetwami) z brzankami (barbus) innych gatunków. Pierwszym hybrydem otrzymanym przez akwarystów był mieszaniec Barbus conchonius (brzanka welonaista) z B. nigrofasciatus (b. purpurowa), którą nazywają u nas brzanką czarną, (w jęz. polskim b. purpurowa SK). Otrzymane hydryby już od pierwszego pokolenia miały dostatecznie charakterystyczne czarne ubarwienie brzanki i długie płetwy B. conchonius. Najbardziej typowe ubarwienie czarnej brzanki pojawia się u mieszańców w czasie tarła, albo w czasie silnego podniecenia ryb, jednak. i spokojne ryby mają dostatecznie efektowne ubarwienie.
Tłum. H. Skrzyński
Mieszaniec brzanki różowej i purpurowej – Puntius conchonius P. nigrofasciatus Mieszaniec brzanki różowej i odesskiej – Puntius conchonius B. „Odessa”