Lymnaea stagnalis – Błotniarka stawowa
Jest to gatunek kosmopolityczny. Południowa i środkowa Europa, Azja Mniejsza, południowa Azja do Indii oraz niektóre tereny Ameryki Południowej.Głowa jest wyraźnie oddzielona w przedniej części od nogi, na górnej części głowy usytuowane są trójkątne czułki stanowiące narząd zmysłu ślimaka. U nasady czułków znajdują się parzyste oczy. Otwór gębowy w dolnej stronie, posiada tarkę (radulę) – narząd gębowy, biorący udział w pobieraniu pokarmu. Worek trzewiowy okryty jest płaszczem. Płaszcz pokryty jest muszlą odzwierciedlającą kształt worka trzewiowego. W obrębie płaszcza zlokalizowana jest jama płaszczowa zwana też jamą płucną usytuowana przed sercem. Do jamy uchodzą narządy wydalnicze, otwór odbytowy oraz narządy rozrodcze. Brzegi jamy są cewkowato wydłużone tworzą rurkę oddechową (syfon).
Muszla to jedna z charakterystycznych cech w budowie błotniarki. Długość muszli waha się między 50-70 milimetrów, szerokość muszli: 20-30 milimetrów. Muszla jest wydłużona i skręcona prawoskrętnie. Kolor ciała i muszli osobników dorosłych charakteryzuje się barwami od brunatnej do czarnej. Osobniki młode mają muszle żółtą, przeźroczystą, przez którą widoczne są narządy wewnętrzne, sprawiające wrażenie jakby muszlę pokrywały nieregularne plamy. Błotniarki nie posiadają wieczka, które u wielu ślimaków stanowi element ochronny zamykając muszlę po wciągnięciu ciała ślimaka do wewnątrz.
Kolejnym ważnym organem błotniarki jest noga. Noga jest spłaszczona, podeszwowata, mięsista – służy do pełzania (w pełni wykształcona). Posiada narządy śluzowe wydzielające śluz warunkujący sprawniejsze poruszanie się ślimaka.
Błotniarka jest gatunkiem hermafrodytycznym – posiada narządy rozrodcze męskie i żeńskie, najczęstszy typ zapłodnienia to zapłodnienie krzyżowe, samozapłodnienie jest rzadkie. Jest gatunkiem jajorodnym. Pełny rozwój zarodkowy zachodzi w jajach składanych w kokonach na zewnątrz.