Carcharhinus plumbeus (Nardo, 1827)
Żarłacz brunatny
Rząd >> Rodzina:
(Carcharhiniformes) >> (Carcharhinidae)
Wielkość:
300 cm
Występowanie:
Zachodni Atlantyk: południowe Massachusetts, USA do Argentyny; także Zatokę Meksykańską, Bahamy, Kubę oraz południowe i zachodnie Karaiby. Wschodni Atlantyk: Portugalia do Demokratycznej Republiki Konga, w tym Morze Śródziemne. Indo-Pacyfik: sporadycznie od Morza Czerwonego, Zatoki Perskiej i Afryki Wschodniej po Wyspy Hawajskie. Wschodni Pacyfik: wyspy Revillagigedo i Galapagos
Synonimy:
Squalus plumbeus Nardo, 1827
Carcharinus plumbeus (Nardo, 1827)
Carcharias milberti Müller & Henle, 1839
Carcharhinus milberti (Müller & Henle, 1839)
Eulamia milberti (Müller & Henle, 1839)
Carcharias ceruleus DeKay, 1842
Lamna caudata DeKay, 1842
Squalus caecchia Nardo, 1847
Carcharias japonicus Temminck & Schlegel, 1850
Carcharhinus japonicus (Temminck & Schlegel, 1850)
Carcharias obtusirostris Moreau, 1881
Carcharias stevensi Ogilby, 1911
Galeolamna stevensi (Ogilby, 1911)
Carcharinus latistomus Fang & Wang, 1932
Carcharias latistomus (Fang & Wang, 1932)
Galeolamna dorsalis Whitley, 1944
Carcharhinus platyodon (non Poey, 1860)
Carcharhinus bleekeri (non Duméril, 1865)
Cechy charakterystyczne:
Preferuje przydenne obszary między innymi wzdłuż szelfów kontynentalnych. Spotykany najczęściej na głębokości od 20 do 65 metrów, choć przebywa czasami zarówno w płytszych, jak i w dużo głębszych wodach. Osiąga maksymalnie 2,8–3 m długości i wagę 90 kg. Posiada wydłużone, masywne ciało o ciemniejszym grzbiecie, zaokrąglony wygięty ku dołowi pysk z heterodontycznym uzębieniem. Charakterystyczne płetwy piersiowe są duże, mocno wygięte ze stosunkowo głębokim dalszym wycięciem. Na końcu górnego łuku płetwy ogonowej widoczny jest trójkątny fałd skórny.
Poluje w pobliżu dna oceanicznego. Żywi się rybami kostnoszkieletowymi, rybami chrzęstnoszkieletowymi, mięczakami i skorupiakami. Rekin ten pożywia się przez cały dzień, lecz w nocy staje się bardziej aktywny.
Warunki hodowlane:
Ryba bardzo duża i nadaje się do hodowli tylko w ogrodach zoologicznych lub oceanariach. Bardzo rzadko występuje w zbiornikach wystawowych. Zamieszkuje przydenne rejony płytkich wód przybrzeżnych, w tym wzdłuż krawędzi szelfów kontynentalnych, na obszarach podwodnych płaskowyżów. Często spotykany jest również w portach, estuariach, ujściach rzek i zatok, w wodach o wysokiej mętności. Pomimo tego żarłacz brunatny to gatunek typowo słonowodny, nietolerujący wody słodkiej. Preferuje miękkie, muliste lub piaszczyste dno morskie, unikając obszarów raf koralowych. Bytuje najczęściej na głębokości 20–65 m, choć spotykany jest również dużo głębiej podczas migracji.
Rozmnażanie:
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Embriony aż do momentu narodzin pobierają składniki pokarmowe poprzez łożysko pęcherzyka żółtkowego połączone ze śluzówką macicy matki. Jednorazowo samice rodzą od 6 do 13 młodych. Ciąża trwa 8–12 miesięcy, w zależności od położenia geograficznego. Młode padają często ofiarą większych rekinów.
|