Coris julis (Linnaeus, 1758)
Korys doncela
Rząd >> Rodzina:
(Perciformes) – Okoniokształtne >> (Labridae) – Wargaczowate
Wielkość:
60 cm
Występowanie:
Wschodni Atlantyk: Szwecja na południe od Cape Lopez, Gabon. Znany również z Morza Śródziemnego.
Synonimy:
Labrus julis Linnaeus, 1758
Julis julis (Linnaeus, 1758)
Labrus paroticus Linnaeus, 1758
Labrus perdica Forsskål, 1775
Labrus infuscus Walbaum, 1792
Labrus subfuscus Bloch & Schneider, 1801
Labrus keslik Lacepède, 1801
Labrus cettii Rafinesque, 1810
Labrus giofredi Risso, 1810
Julis mediterranea Risso, 1827
Julis speciosa Risso, 1827
Coris speciosa (Risso, 1827)
Julis vulgaris Fleming, 1828
Julis melanura Lowe, 1839
Julis festiva Valenciennes, 1839
Coris festiva (Valenciennes, 1839)
Julis vulgaris Valenciennes, 1839
Coris taeniatus Steindachner, 1863
Julis azorensis Fowler, 1919
Cechy charakterystyczne:
Samce dorastają maksymalnie do 25 cm, a samice do 18 cm. Ciało wydłużone, stosunkowo niskie. Otwór gębowy mały z szerokimi mięsistymi wargami. Szczęki wysuwalne. Uzębienie w postaci 1–2 pasm drobnych, spiczastych. Dolne kości gardłowe zrośnięte w silne płytki żujące. Łuski bardzo małe, koliste, wzdłuż linii bocznej od 73 do 80. Płetwa grzbietowe długa, niepodzielona podparta 9 twardymi i 12 miękkimi promieniami, u samic jednakowej wysokości a u samców trzy pierwsze promienie są wydłużone. Płetwa odbytowa podparta 3 twardymi i 11–12 miękkimi promieniami.
Ubarwienie: Samce z czarną i pomarańczową plamą na początku płetwy grzbietowej, pomarańczowa zygzakowata wstęga wzdłuż boków i czarna klinowata plama za płetwą piersiową. Samice z niebieską plamą na brzegu pokrywy skrzelowej i jasną podłużną wstęgą od końca pysku do płetwy ogonowej.
Warunki hodowlane:
Odżywia się małymi skorupiakami i mięczakami.
Rozmnażanie:
Tarło odbywa się na początku lata. Ikra, dzięki kropelce tłuszczu swobodnie unosi się w toni wodnej, rozwój zarodka trwa tylko 2 dni.
|