Gadus morhua Linnaeus, 1758
Dorsz atlantycki
Rząd >> Rodzina:
(Gadiformes) – Dorszokształtne >> (Gadidae) – Dorszowate
Wielkość:
średnio do 100 cm
Występowanie:
północna część Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy.
Synonimy:
Asellus major
Gadus morhua morhua Linnaeus, 1758
Gadus morrhua Linnaeus, 1758
Gadus callarias Linnaeus, 1758
Gadus morhua callarias Linnaeus, 1758
Gadus callarius Linnaeus, 1758
Gadus vertagus Walbaum, 1792
Gadus heteroglossus Walbaum, 1792
Gadus ruber Lacepède, 1803
Gadus arenosus Mitchill, 1815
Gadus rupestris Mitchill, 1815
Morhua vulgaris Fleming, 1828
Morrhua vulgaris Fleming, 1828
Morhua punctatus Fleming, 1828
Gadus nanus Faber, 1829
Morrhua americana Storer, 1839
Gadus callarias kildinensis Derjugin, 1920
Gadus morhua kildinensis Derjugin, 1920
Gadus callarias hiemalis Taliev, 1931
Cechy charakterystyczne:
Ciało dorsza jest wydłużone, w przekroju poprzecznym owalne. Głowa duża, szeroka, z wydłużonym pyskiem, na podbródku znajduje się pojedynczy, dobrze rozwinięty wąs. Oparta na symetrycznym szkielecie płetwa ogonowa jest pionowo ścięta lub lekko wklęsła. Występują trzy wyraźnie oddzielone płetwy grzbietowe i dwie – również wyraźnie oddzielone – płetwy odbytowe. Odcinek od krawędzi pyska do pierwszej płetwy grzbietowej jest mniejszy niż 1/3 długości całkowitej (TL). Pierwsza płetwa odbytowa zaczyna się dokładnie pod początkiem drugiej płetwy grzbietowej[5]. Płetwy brzuszne położone przed płetwami piersiowymi. W płetwach nie występują promienie twarde. Wyraźnie uwidoczniona, jasna linia boczna jest łukowato wygięta ponad płetwami piersiowymi i zachodzi na głowę. Całe ciało pokrywają drobne, głęboko wrośnięte łuski cykloidalne.
Stosunkowo duży otwór gębowy znajduje się w położeniu końcowym, z dolną szczęką nieco krótszą od górnej. Oczy średniej wielkości, około 1/2 długości pyska[6]. Pęcherz pławny duży i dobrze rozwinięty.
Ubarwienie dorszy jest uzależnione od podgatunku oraz od barw przeważających w ich miejscach występowania[7]. Grzbiet ciemny, od brązowego do zielonkawego lub szarooliwkowego, boki nieco jaśniejsze, brzuch biały. Grzbiet, wierzch głowy i boki usiane są licznymi ciemnymi plamkami. Płetwy ciemne, szarooliwkowe, czasami na płetwach grzbietowych pojawiają się ciemniejsze, skośne pasma. Tęczówka srebrzysta lub złotawa.
Wśród populacji dorsza atlantyckiego wyróżnia się podgatunki i rasy różniące się od siebie rozmieszczeniem geograficznym, trasami i odległościami wędrówek, rozmiarami, ubarwieniem, morfologią pęcherza pławnego, a także preferencjami środowiskowymi:
Gadus morhua morhua (Linnaeus, 1758) – podgatunek nominatywny, zamieszkuje północną część Oceanu Atlantyckiego oraz zachodnią część Oceanu Lodowatego. Występuje w Morzu Północnym, w okolicach Islandii, Grenlandii i Nowej Fundlandii i w zachodniej części Morza Bałtyckiego.
Gadus morhua callarias (Linnaeus, 1758) – dorsze w Bałtyku wyróżnia się jako podgatunek G. m. callarias – dorsz bałtycki, z kaszubskiego nazywany pomuchlą. Spotykany jest od Cieśnin Duńskich do Zatoki Botnickiej. Dorsze bałtyckie odznaczają się mniejszymi rozmiarami ciała i przystosowaniem do wód o mniejszym zasoleniu. Są podgatunkiem niemigrującym.
Gadus morhua kildinensis (Derjugin, 1920) – dorsz kildyński – trzeci z wyróżnionych taksonomicznie podgatunków występuje skrajnie nielicznie jedynie w małym jeziorze Mogilnoje na wyspie Kildin w pobliżu Półwyspu Kolskiego w Morzu Barentsa. Jest podgatunkiem reliktowym, przystosowanym do egzystencji w tych warstwach wody jeziora, które odznaczają się niskim stopniem zasolenia, a które leżą między górną warstwą zawierającą wodę słodką i warstwą przydenną bogatą w siarkowodór.
Warunki hodowlane:
Zbiornik do hodowli tego gatunku musi mieć minimum 2000 litrów pojemności.
Młode dorsze przebywają w płytkich, przybrzeżnych wodach, osobniki dorosłe przebywają na otwartym morzu. Zazwyczaj dorsz przebywa na głębokości do 220 m, ale czasami schodzi nawet na 600 m. Zazwyczaj żeruje przy dnie, czasami również w toni. Wiosną dorsz żeruje na głębinach, przez resztę roku spotkać go można na otwartych wodach. Zazwyczaj trzyma się w mniejszych lub większych ławicach. Temperatury optymalne dla życia i rozrodu to 2-7 °C.
Dorsz jest drapieżnikiem. Żywi się głównie rybami z rodziny śledziowatych, babkowatych, makrelami, narybkiem ryb dorszowatych, skorupiakami (np. krylem północnym), w morzach subarktycznych gromadnikami, a nawet głowonogami. Powszechny jest kanibalizm – im większy okaz, tym częściej odżywia się młodymi swojego gatunku, mającymi do 3 lat i mierzącymi do 40 cm. Pogoń za rybami ułatwia mu wrzecionowaty kształt ciała znamionujący dobrych pływaków. Silnie zbudowany i uzębiony pysk jest przystosowany do chwytania zdobyczy, a dobrze rozwinięty wąsik na podbródku pomaga przy penetracji dna
Rozmnażanie:
W Bałtyku dojrzałość płciową samce osiągają po 2-3. roku życia, a samice po 3-4. roku życia. W Morzu Północnym dorsz dojrzewa płciowo w 5-6. roku, a w Morzu Barentsa w 8-12. roku życia. Tarło w Bałtyku odbywa się w głębokich wodach (Głębia Bornholmska) – gdzie zasolenie jest większe, co zapewnia ikrze pływalność – od marca do sierpnia z nasileniem w kwietniu-czerwcu. Koło Nowej Fundlandii nasilenie tarła trwa od grudnia do marca, koło Islandii od marca do czerwca. Pojedyncza, dorosła, duża samica dorsza może złożyć od 0,5 mln do nawet 9 mln jaj, które unoszą się następnie swobodnie w wodzie. Po 15-20 dniach wylęgają się z nich larwy długości ok. 4 mm i rozpoczynają żerowanie w wodach pelagialnych nadal unoszone prądem wody. Po 3 miesiącach młode dorsze osiągają długość 3–6 cm i przystosowują się do przydennego trybu życia. W tym okresie u młodych, migrujących dorszy atlantyckich rozpoczyna się wędrówka pokarmowa na płytkie wody, gdzie żywią się bezkręgowcami. Osobniki dorosłe wykonują długie wędrówki na tarliska, a po okresie godowym z tarlisk na żerowiska.
|