Mugil cephalus Linnaeus, 1758
Cefal
Rząd >> Rodzina:
(Mugiliformes) – Mugilokształtne >> (Mugilidae) – mugilowate
Wielkość:
do 100 cm
Występowanie:
Kosmopolityczny w wodach przybrzeżnych stref tropikalnych, subtropikalnych i umiarkowanych wszystkich mórz. Wschodni Pacyfik: Kalifornia, USA do Chile. Zachodni Pacyfik: Japonia do Australii. Zachodni Ocean Indyjski: od Indii po Republikę Południowej Afryki. Zachodni Atlantyk: Nowa Szkocja, Kanada do Brazylii; Cape Cod do południowej Zatoki Meksykańskiej; nieobecny na Bahamach i większości Indii Zachodnich i Karaibów. Wschodni Atlantyk: Zatoka Biskajska do Republiki Południowej Afryki, w tym Morze Śródziemne i Morze Czarne.
Synonimy:
Arnion cephalus (Linnaeus, 1758)
Ello cephalus (Linnaeus, 1758)
Mugil cephalus cephalus Linnaeus, 1758
Mugil cephalas Linnaeus, 1758
Mugil albula Linnaeus, 1766
Mugil crenilabis our Forsskål, 1775
Mugil our Forsskål, 1775
Mugil tang Bloch, 1794
Mugil provensalis Risso, 1810
Mugil lineatus Valenciennes, 1836
Mugil cephalotus Valenciennes, 1836
Mugil japonicus Temminck & Schlegel, 1845
Mugil rammelsbergii Tschudi, 1846
Mugil cephalus rammelsbergi Tschudi, 1846
Mugil vulpinus Nardo, 1847
Mugil dobula Günther, 1861
Mugil ashanteensis Bleeker, 1863
Mugil cephalus ashanteensis Bleeker, 1863
Myxus superficialis Klunzinger, 1870
Mugil gelatinosus Klunzinger, 1872
Myxus caecutiens Günther, 1876
Mugil mexicanus Steindachner, 1876
Mugil grandis Castelnau, 1879
Mugil muelleri Klunzinger, 1879
Mugil mulleri Klunzinger, 1879
Mugil mülleri Klunzinger, 1879
Mugil hypselosoma Ogilby, 1897
Myxus pacificus Steindachner, 1900
Myxus barnardi Gilchrist & Thompson, 1914
Mugil peruanus Hildebrand, 1946
Cechy charakterystyczne:
Żyje stadnie w morskich wodach przybrzeżnych. Często spotykany w przyujściowych odcinkach rzek. Mugil cephalus zamiszkują w bardzo słonych i słodkich wodach, które są ciepłe lub umiarkowane od 8 do 24 C. Spędzają dużo czasu blisko brzegu wokół ujść strumieni i rzek lub w słonawych zatokach, wlotach i lagunach z piaskiem lub dna błotne. Często wchodzą do estuariów i środowisk słodkowodnych. Dorosłe ryby znaleziono w wodach o zasoleniu od 0 ppt do 75 ppt. Dorosłe osobniki tworzą ogromne ławice w pobliżu powierzchni nad piaszczystym lub błotnistym dnem i gęstą roślinnością
Maksymalna długość to 120 cm, przy maksymalnej wadze 8 kg. Ciało jest cylindryczne i ściśnięte z przodu. Mają małe usta z niepozornymi zębami i tępym nosem. Wargi są cienkie, z guzkiem na czubku dolnej wargi. Powieka jest wydatna z wąską szczeliną nad źrenicą. Ciało jest wydłużone, a głowa nieco szersza niż głębsza. Płetwy piersiowe są krótkie, nie sięgają pierwszej płetwy grzbietowej. Początek drugiej płetwy grzbietowej znajduje się za początkiem płetwy odbytowej. Linia boczna nie jest widoczna. Ta ryba jest często mylona z białym cefalem, Mugil curema. Jednak ta ma łuski rozciągające się na miękkie płetwy grzbietowe i odbytowe, podczas gdy innych nie. Ciało jest szaro-oliwkowe do szaro-brązowego, z oliwkowo-zielonymi lub niebieskawymi odcieniami, a boki przechodzące w srebrzystobiałe w kierunku brzucha. Ciemne podłużne linie, utworzone przez ciemne plamy pośrodku każdej łuski w górnej połowie ciała, biegną wzdłuż ciała. Młode ryby o długości poniżej 15 cm nie mają pasków. U podstawy płetwy piersiowej znajduje się duża ciemna plama. Pigmentacja tęczówki jest rozproszona i brązowa, co również pomaga odróżnić ją od M. curema. Pysk ma trójkątny kształt, patrząc z góry, z małymi, blisko osadzonymi zębami ułożonymi w kilku rzędach na szczękach
Warunki hodowlane:
Ogólnie rzecz biorąc jest to duża ryba utrzymywana tylko w akwariach publicznych. Cefal jest masowo poławiany jako ryba konsumpcyjna, tak przez zawodowych rybaków, jak i przez wędkarzy amatorów.
Rozmnażanie:
Cefale są katadromiczne, to znaczy rozmnażają się w słonej wodzie, ale większość życia spędzają w wodach słodkich. W miesiącach jesiennych i zimowych dorosłe ryby migrują daleko od brzegu w dużych skupiskach na tarło. W Zatoce Meksykańskiej zaobserwowano tarło od 65 do 80 km od brzegu w wodzie o głębokości ponad 1000 m. W innych miejscach tarło odnotowano wzdłuż plaż, a także na morzu.
Szacunkowa płodność b wynosi od 0,5 do 2,0 mln jaj na samicę, w zależności od wielkości osobnika. Samice osiągają dojrzałość płciową w czwartym roku życia, kiedy osiągają od 40 do 42 cm. Samce dojrzewają w trzecim roku, gdy osiągają rozmiar od 33 do 38 cm. Minimalna wielkość tarła samic wynosi od 31 do 34 cm. Jest to ryba jajorodna. Począwszy od wczesnej jesieni, duże ławice ryb gromadzą się w dolnym biegu estuariów i u ujścia rzek, przygotowując się do migracji morskiej na tarliska. Uważa się, że sygnały środowiskowe, takie jak spadająca temperatura wody, przejście zimnych frontów i spadające ciśnienie barometryczne, wyzwalają agregację i późniejszą migrację. Tarło odbywa się w głębokich wodach przybrzeżnych od połowy października do końca stycznia, ze szczytowym tarłem występującym w listopadzie i grudniu. Larwy i niedojrzałe osobniki migrują następnie do przybrzeżnych estuariów, gdzie zamieszkują płytkie, ciepłe wody w strefie międzypływowej.
Jaja są przezroczyste i bladożółte, nieprzylepne i kuliste o średniej średnicy 0,72 mm. Każde jajko zawiera kulkę oleju, dzięki czemu ma dobrą pływalność. Wylęganie następuje około 48 godzin po zapłodnieniu, uwalniając larwy o długości około 2,4 mm. Te larwy nie mają ust ani parzystych płetw. W wieku 5 dni mają około 2,8 mm długości. Szczęki stają się dobrze zdefiniowane, a pąki płetw zaczynają się rozwijać. Larwy o długości od 16 do 20 mm migrują do wód przybrzeżnych i estuariów. Przy 35 do 45 mm powieka tłuszczowa jest wyraźna, a przy 50 mm zakrywa większą część oka. W tym czasie ryba jest uważana za osobnika młodocianego. Te młode osobniki są zdolne do osmoregulacji, będąc w stanie tolerować zasolenie od 0 do 35 ppt. Resztę pierwszego roku spędzają w wodach przybrzeżnych, słonych bagnach i ujściach rzek. Jesienią, często przenoszą się na głębsze wody, podczas gdy dorosłe osobniki migrują na morze na tarło. Jednak niektóre młode ryby zimują w ujściach rzek. Po tym pierwszym roku życia ryba zasiedla różnorodne siedliska, w tym ocean, słone bagna, ujścia rzek oraz słodkowodne rzeki i strumienie.
|