Serranus scriba (Linnaeus, 1758)
Strzępiel pisarz
Rząd >> Rodzina:
(Perciformes) – Okoniokształtne >> (Serranidae)
Wielkość:
Zwykle mierzy 20-25 cm, rekordowo 36 cm
Występowanie:
Występuje w całym Morzu Śródziemnym, łącznie z Morzem Czarnym, oraz na wschodnim wybrzeżu Atlantyku, od Zatoki Biskajskiej po Mauretanię, w tym na Azorach, Maderze, Wyspach Zielonego Przylądka i Wyspach Kanaryjskich.
Synonimy:
Perca scriba Linnaeus, 1758
Paracentropristis scriba (Linnaeus, 1758)
Perca marina Linnaeus, 1758
Holocentrus maroccanus Bloch & Schneider, 1801
Holocentrus moroccanus Bloch & Schneider, 1801
Holocentrus argus Spinola, 1807
Serranus papilionaceus Valenciennes, 1832
Cechy charakterystyczne:
Nazwa rodzaju pochodzi od łacińskiego słowa „serra” = piła, w odniesieniu do piłowatej płetwy grzbietowej, nie wspominając już o różnych kolcach. Nazwa gatunku „scriba” oznacza po łacinie pisarza, ze względu na niebieskawe wzory na głowie, które przypominają starożytne pisma.
Uwielbia samotne życie wzdłuż skalistych wybrzeży, ale bytuje także na ogromnych preriach Posidonia (Posidonia oceanica). Prowadzi zwykle siedzący tryb życia, na swoim niewielkim obszarze łowieckim, położonym na głębokości od 5 do 30 m, nawet jeśli podczas pogoni zdobyczy może schodzić niżej. Niektórzy mówią o 100-150 m, ale są to rzadkie zdarzenia.
Jest łatwo rozpoznawalny dzięki efektownej niebieskofioletowej plamce bocznej i brzusznej, dobrze widocznej u dorosłych osobników, sześciu ciemnych pionowych pasków, żółtego ogona i głowa czerwonawa, spiczasta i ozdobiona typowymi rysunkami. Pysk, ogromny w stosunku do wielkości ryby, jest wysuwany, uzbrojony od góry i od dołu w zęby różnej długości, zagięte do tyłu dla lepszego trzymania ofiary. Wieczko ma trzy kolce, przedwieczko jest postrzępione na tylnej krawędzi, a jedyna płetwa grzbietowa ma 10 promieni kolczastych, piłowatych i 14-16, nieuzbrojonych. Płetwa odbytowa, mniejsza, ma trzy kolce i brzuszna również jeden. Płetwy piersiowe są łopatkowate, a ogon, zaokrąglony u młodych osobników, jest lekko wypukły u dorosłych.
Warunki hodowlane:
Szczególnie chciwy strzępiel poluje z zasadzki. Pozostaje bez ruchu w strategicznym punkcie swojego terytorium, broniąc się przed pokrewnymi sobie intruzami i niewiarygodnymi sprintami atakuje przepływających nieszczęśników. Są to przeważnie małe ryby i młode głowonogi, stanowiące główne danie jego diety, ale nie gardzi skorupiakami i małymi robakami.
Rozmnażanie:
Jest to gatunek hermafrodytyczny. Jaja i plemniki dojrzewają w tym samym czasie i teoretycznie jest możliwe samozapłodnienie. Okres rozrodczy przypada na okres od późnej wiosny do wczesnego lata. Każdy dorosły osobnik może złożyć do 100 000 jaj pelagicznych. Jaja są przyklejane do kamieni blisko brzegu.
|