Sphyrna tiburo (Linnaeus, 1758)
Młot tyburo, tybura, łopatogłów
Rząd >> Rodzina:
(Carcharhiniformes ) – Żarłaczokształtne >> (Sphyrnidae) – Młotowate
Wielkość:
150 cm.
Występowanie:
Zachodni Atlantyk: Karolina Północna, Stany Zjednoczone po południową Brazylię, w tym Kubę i Bahamy. Karaiby i Zatoka Meksykańska; rzadki na Bermudach. Wschodni Pacyfik: południowa Kalifornia, USA do Ekwadoru.
Synonimy:
Squalus tiburo Linnaeus, 1758
Sphyrna tiburo tiburo (Linnaeus, 1758)
Sphyrna vespertina Springer, 1940
Cechy charakterystyczne:
Uważa się, że S. tiburo migruje zimą na południe lub do głębszych wód przybrzeżnych Florydy i Zatoki Meksykańskiej, ale niewiele wiadomo o jego przemieszczaniu się. Często podróżuje w grupach liczących od pięciu do piętnastu osobników. Donoszono o migrujących ławicach setek, a nawet tysięcy tych rekinów.
Charakterystyczna głowa w kształcie łopaty lub maski sprawia, że ten młot jest najłatwiejszy do zidentyfikowania. Ciało umiarkowanie zwarte; głowa spłaszczona, przednia krawędź głowy w kształcie łopaty, nie klapowana, bez bruzd nosowych, przednia krawędź głowy równomiernie zaokrąglona między oczami; wygięte usta; kąciki ust za rozszerzeniem gałki ocznej. Zęby przednie mają wyprostowane guzki o gładkich krawędziach, podczas gdy kolejne zęby mają guzki skośne; najbardziej zewnętrzne zęby żuchwy są modyfikowane w płaskie kruszarki. Pierwsza płetwa grzbietowa wysoka, rozpoczynająca się nieco za podstawą płetwy piersiowej; drugi grzbiet z słabo rozwiniętym płatem tylnym, wyższy i krótszy niż płat odbytowy; oczy oddzielone od bruzd nosowych na odległość równą 1,5 średnicy oka. Niektóre są ciemnobrązowe w bocznej części grzbietowej, jaśniejsze w okolicy brzusznej, podczas gdy inne są szare lub zielonoszare powyżej i jaśniejsze poniżej. Są to najmniejsze rekiny z rodziny Sphyrnidae
Ten gatunek musi być cały czas w ruchu, aby przetrwać. Rekiny oddychają przez skrzela i aby otrzymywać tlen, muszą otworzyć skrzela podczas pływania. Ponadto toną, jeśli nie będą się poruszać.
Warunki hodowlane:
Ryby te utrzymywane są tylko w dużych zbiornikach w oceanariach. W diecie S. tiburo dominują skorupiaki, składające się głównie z krabów, ale żywi się on także krewetkami, mięczakami i małymi rybami. Trawy morskie znaleziono również w treści żołądkowej.
Stwierdzono, że masa treści żołądkowej samic była większa niż samców, prawdopodobnie dlatego, że samice, ze względu na reprodukcję, dysponują większym budżetem energetycznym. Muszą więcej jeść, aby zgromadzić energię na czas reprodukcji.
Rozmnażanie:
S. tiburo rozmnaża się płciowo i jest żyworodny. Dojrzałość osiąga około 75 cm. Młode rodzą się późnym latem i wczesną jesienią i mierzą po urodzeniu 30-32 cm i ważą około 172 g. Zwykle w każdym miocie rodzi się od ośmiu do dwunastu młodych.
Na przeżycie młodych osobników, zwłaszcza nowonarodzonych, może mieć wpływ drapieżnictwo selektywne pod względem wielkości. Wydaje się, że zróżnicowanie geograficzne ma wpływ na przeżywalność młodych, a także na wagę i rozmiar. |