Trachinotus ovatus (Linnaeus, 1758)
Sierpik glałka
Rząd >> Rodzina:
(Carangiformes) >> ( Carangidae) – Ostrobokowate
Wielkość:
do 70 cm
Występowanie:
występuje na całym Morzu Śródziemnym, łącznie z Morzem Czarnym, gdzie jednak jest go niewiele, jak zresztą ma to miejsce na wschodnich wybrzeżach od Egiptu po Turcję. Po Cieśninie Gibraltarskiej spotykamy ją na północy, z dużą gęstością zarybienia, aż do Anglii oraz w niewielkich ilościach w krajach skandynawskich i na Islandii. Na południe od Gibraltaru występuje wzdłuż Afryki aż do Angoli, po skolonizowaniu Azorów, Madery, Wysp Kanaryjskich i Zielonego Przylądka.
Synonimy:
Gasterosteus ovatus Linnaeus, 1758
Trachynotus ovatus (Linnaeus, 1758)
Scomber glaucus Linnaeus, 1758
Caesiomorus glauca (Linnaeus, 1758)
Caesiomorus glaucus (Linnaeus, 1758)
Caranx glaucus (Linnaeus, 1758)
Lichia glauca (Linnaeus, 1758)
Lichia glaucus (Linnaeus, 1758)
Trachinotus glaucus (Linnaeus, 1758)
Trachynotus glaucus (Linnaeus, 1758)
Trachinotus glauous (Linnaeus, 1758)
Centronotus ovalis Lacepède, 1801
Centronotus binotatus Rafinesque, 1810
Lichia tetracantha Bowdich, 1825
Glaucus rondeletii Bleeker, 1863
Trachinotus madeirensis Borodin, 1934
Centronotus glaycos (non Lacepède, 1801)
Cechy charakterystyczne:
Nazwa rodzaju pochodzi od greckich słów „tracys” = szorstki i „noton” = grzbiet, w nawiązaniu do małych, ukrytych kolców wystających, jeśli to konieczne, z grzbietu. Nazwa gatunku pochodzi od łacińskiego „ovatus” = owalny, ze względu na kształt ryby, zdecydowanie owalny.
Jest to gatunek pelagiczny żyjący na morzu w mniej lub bardziej zatłoczonych ławicach, czasami migrujący. Nigdy jednak nie oddala się zbyt daleko od wybrzeży, utrzymując się na głębokości od 50 do 200 m, gdzie podkreślony jasnoniebiesko-szary podstawowy kolor chroni go przed drapieżnikami. Stwierdzono go także w lagunach i ujściach rzek, w wodach słonawych.
Może osiągnąć 70 cm, ale rzadko przekracza 30-35 cm podczas połowu. Ciało jest owalne i mocno ściśnięte po bokach, pokryte drobnymi łuskami, prawie niewidocznymi. Głowa idealnie wkomponowana w profil grzbietu, krótka, z małym i skośnym pyskiem, lekko wysuwana. Szczęki, lemiesz, podniebienia, a nawet język pokryte są małymi ostrymi zębami. Oko jest skromnej wielkości.Istnieją dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza, poprzedzona kolcem zagiętym w kierunku głowy, składa się praktycznie tylko z 5-6 kolców skierowanych w stronę ogona. Posiadają u podstawy małą membranę, która umożliwia ich złożenie podczas pływania w odpowiednim miejscu.
Druga płetwa grzbietowa i odbytowa są lustrzane, na początku wysokie, a następnie bardzo krótkie, z 23-25 nieuzbrojonymi promieniami poprzedzonymi kolcem. I jak to bywa na grzbiecie, również odbyt poprzedzają giętkie kolce, u nas dwa, skierowane w stronę ogona i zakończone bruzdą brzuszną. Płetwa ogonowa zdecydowanie rozwidlona, piersiowa lekko sierpowata, niewielkich rozmiarów, a brzuszna jeszcze mniejsza. Grzbiet jest jasnoniebieskoszary, boki z perłowymi niebieskimi refleksami, wykazują 3-5 czarniawych pionowych plam. Czarne są także końcówki drugiej części grzbietowej, odbytu i ogona.
Warunki hodowlane:
Jest to gatunek stadny. Pływa szybko i poluje w grupach na ławice ryb pelagicznych, takich jak sardele, oraz ławice mięczaków, takich jak kalmary i krewetki, nie ignorując jednak skorupiaków.
Rozmnażanie:
Rozmnaża się latem z jaj pelagicznych, które otwierają się przez kilka dni. Gdy żółtko się skończy, począwszy od piątego dnia larwy żerują na planktonie i wyraźnie rosną. W wieku 18 dni wszystkie płetwy są już dobrze widoczne, a w wieku 24 lat bardzo przypominają osobniki dorosłe ze srebrzystymi łuskami. Elementy te, w połączeniu z tym, że miąższ jest biały, jędrny i smaczny, doprowadziły do powstania w USA i Chinach gospodarstw doświadczalnych z klatkami na otwartym morzu i żywieniem opartym na granulacie złożonym niemal w równych częściach z mączki rybnej i mączki sojowej.
|