Colomesus asellus (Müller & Troschel, 1849)
|
Rząd >> Rodzina:
(Tetraodontiformes) – Rozdymkokształtne >> (Tetraodontidae) – Rozdymkowate
Występowanie:
północna cześć Ameryki Południowej (Brazylia, Gujana, Wenezuela, Peru), gdzie zamieszkuje rozległe obszary dorzecza Amazonki (od Peru po wyspę Marajo), wraz z dopływami rzek Araguaia i Guapore, obszarem przyujściowym Orinoko i basenem Essequibo.
Wielkość:
14 cm
Synonimy:
* Chelichthys asellus Müller & Troschel, 1849
* Cheilichthys asellus Müller & Troschel, 1849
Cechy charakterystyczne:
Ryba ta odznacza się walcowatym, nieco wydłużonym ciałem. Grzbiet zdobi kilka szerokich, poprzecznych czarnych pasów u młodych okazów, niekiedy zlewają się ze sobą na bokach. Boki są barwy zielonożółtej, zaś brzuch jest biały. Ryby te bywają często mylone z kolcobrzuchami. Różnią się od nich budową i kształtem czaszki, zwłaszcza w jej przedniej części. W literaturze akwarystycznej mylona często z innym gatunkiem a mianowicie Colomesus psittacus. Dymorfizm płciowy nie występuje. Dość dobrze nadaje się do akwarium wielogatunkowego, należy jednak zadbać aby współmieszkańcy byli zbliżeni rozmiarami. Dużo mniejsze ryby mogą być zjedzone lub niepokojone, zaś większe będą niepokoić jeżówki sprawiając iż staną się one płochliwe. Poza tym należy unikać towarzystwa nawet większych ale płochliwych i majestatycznie pływających ryb, bowiem jeżówki należą do zwierzaków aktywnych i bardzo wścibskich i szybko uprzykrzyłyby tym ostatnim życie swą nadmierną ruchliwością. do zbiornika z nimi dobrze nadają się np. większe stadne kąsacze, łagodne pielęgnice, ale nie skalary ani dyskowce, większe kiryski, zbrojniki itp.
Jeżówki nie mają prawdziwych zębów, a sama szczęka jest przekształcona w cztery zespolone struktury przypominające zęby. Rosną nieprzerwanie w zaskakującym tempie, dlatego trzeba oferować regularne pokarmy składające się z bezkręgowców, takich jak ślimaki, kraby, sercówki itp., Aby utrzymać zęby przy rozsądnej długości. Istnieją pewne dowody sugerujące, że glony stanowią znaczną część naturalnej diety, dlatego warto zezwolić lub nawet pobudzić wzrost glonów na twardych elementach dekoracyjnych. Dodatkowe pokarmy mogą obejmować posiekane skorupiaki, małe dżdżownice oraz żywe lub mrożone larwy komarów), artemię itp. Suszone produkty nie powinny stanowić głównego składnika diety, chociaż granulowane formaty o bardzo twardej konsystencji mogą okazać się przydatne.
Warunki hodowlane:
Zbiornik około 200 litrów, szczelnie przykryty, dość jasno oświetlony z wydajną filtracją biologiczną. Podłoże powinien stanowić drobny piasek gdyż ryby chętnie się w nim zagrzebują. Zbiornik należy gęsto obsadzić roślinami, pozostawiając z przodu nieco miejsca do swobodnego pływania. Wybór wystroju nie jest szczególnie istotny, ale należy go utrzymywać w dobrze udekorowanym zestawie. Doceniane jest również dodawanie pływającej lub zwisającej roślinności oraz korzeni lub gałęzi. Gatunek ten nie toleruje odpadów organicznych i wymaga nieskazitelnej wody, aby się rozwijać. Zalecane są również umiarkowane poziomy przepływu rozpuszczonego tlenu i wody, co oznacza, że w razie potrzeby należy zastosować dodatkowe głowice napędowe, pompy itp. Konieczne regularne, dość znaczne podmiany wody 30–50% należy uznać za obowiązkowe. Dzikie osobniki mogą być delikatne i wrażliwe na białe plamy po imporcie, dlatego może być wymagany długi okres kwarantanny.
Parametry wody: GH; 5 – 15°n pH; 5,5 – 7,0 Temperatura 22°C – 28°C
Rozmnażanie:
Niezarejestrowane w akwariach. Gatunek ten wykazuje strategię tarła porównywalną ze strategią dla rozdymek morskich i w przeciwieństwie do większości kolcobrzuchów słodkowodnych, z wysoką płodnością, stosunkowo małymi jajami i bez opieki rodzicielskiej. Badania w dorzeczu środkowej Amazonii sugerują, że tarło występuje w głównych kanałach rzecznych lub w pobliżu brzegów i ujść jezior i dopływów równinnych w okresach wysokiej wody. Larwy pelagiczne są wymywane w strefach ujściowych w jeziorach zalewowych, gdzie kończą swój rozwój, wracając do kanałów rzecznych, gdy wody powodziowe zanikają.