Gnathochromis pfefferi (Boulenger, 1898)
|
Rząd >> Rodzina:
(Cichliformes) – Pielęgnicokształtne >> (Cichlidae) – Pielęgnicowate
Występowanie:
Afryka; Jezioro Tanganika
Wielkość:
Samiec do 14 cm, samica do 12 cm
Synonimy:
* Paratilapia pfefferi Boulenger, 1898
* Haplochrmomis pfefferi (Boulenger, 1898)
* Limnochromis pfefferi (Boulenger, 1898)
Cechy charakterystyczne:
Ciało ryby jest wydłużone, srebrnoszare z 10 ciemnymi, pionowymi pasami. Dwa pierwsze pasy znajdują się na głowie i kończą się na wysokości oczu. Kolejne 7 pasów jest na tułowiu i biegną od części grzbietowej ku brzusznej. Ostatni znajduje się u nasady płetwy ogonowej. Płetwa grzbietowa ma żółte obrzeżenie. Pysk ryb jest wydłużony i ma zdolność wysuwania się na kształt trąbki. Na pokrywach skrzelowych ryb często pojawiają się pomarańczowobrązowe przebarwienia.
Ryby w akwarium chętnie pobierają zarówno żywy pokarm: artemia, wodzień, ochotka; mrożony: artemia, kryl, gammarus, czarna larwa komara, krewetki, małże (rozdrobnione i pozbawione pancerzyków lub muszli); jak i granulowany oraz płatkowany pokarm sztuczny.
Warunki hodowlane:
Akwarium dla tych ryb powinno mieć minimum 150 cm długości i objętość ponad 500 litrów. Należy je urządzić w sposób umożliwiający rybom aktywne pływanie. Znaczną część zbiornika powinna więc stanowić piaszczysta plaża, trzeba jednak pamiętać również o ustawieniu kilku kamieni, tak aby zapewnić samicom schronienie przed natrętnymi zalotami samca. „Gnathochromis” pfefferi najlepiej trzymać w małych grupach, składających się z jednego samca i kilku samic. Parametry wody powinny być typowe dla ryb z Tanganiki. Rośliny w zbiorniku nie są konieczne, ale jeżeli występują nie są niszczone.
Temperatura 22-27°C, TWO 8 – 25 dH, pH 7,5-9,0
Rozmnażanie:
„Gnathochromis” pfefferi to poligamiczne gębacze. Samiec wabi samice ilekroć te znajdą się w jego pobliżu. Pierwszym etapem zalotów jest pływanie za wybraną samicą i podszczypywanie ją w okolicy okołoodbytowej. Jeżeli samica nie jest gotowa do tarła szuka schronienia miedzy skałami. Jeżeli jest zainteresowana zalotami pływa po akwarium w towarzystwie samca. Jego ciało nabiera pomarańczowobrązowy odcień, który jest widoczny szczególnie w okolicy pokryw skrzelowych i pyska. Samiec wybiera miejsce tarła i rozpoczyna taniec godowy. Trzepocze ciałem zachęcając samicę do podpłynięcia i złożenia ikry. Tarło „pfefferi” może odbyć się w dowolnym miejscu. Samica składa po jednym ziarenku ikry (czasem dwa lub trzy) bezpośrednio na piasku i odpływa, jej miejsce zajmuje samiec, który polewa ikrę mleczem. Następnie samica zbiera ją do pyska. Zdarza się, że samica mając już ikrę w pysku (co 2-3 cykle) dodatkowo zbiera mlecz z płetwy odbytowej samca. W ten sposób prawdopodobnie upewnia się, że ikra zostanie zapłodniona. Od czasu do czasu samiec odpływa z miejsca tarła, przeganiając zbytnio zbliżających się intruzów. Zaraz jednak wraca zachęcając samicę do kontynuowania tarła. Do rytuału należy również zwracanie się samca i samicy ku sobie pyskami, ryby dotykają się jakby rozpoznając. Taniec godowy trwa dopóki nie zostaną złożone wszystkie ziarenka ikry (jest ich około 50 sztuk). Opiekę nad ikrą i potomstwem sprawuje jedynie samica. Samiec niemal natychmiast jest gotowy do następnego tarła, dlatego inkubująca samica szuka schronienia między skałami i tam spędza większość czasu. Każde jej wypłynięcie z kryjówki grozi uszkodzeniem ciała w wyniku agresji samca. Po około trzech tygodniach samica wypuszcza pierwsze maluszki. Młode mają około 5 mm długości i srebrzystobrązowy kolor. Narybek przez pierwsze kilka tygodni karmimy larwami artemii, mrożonym cyklopem, planktonem OSI oraz roztartym pokarmem suchym. Od 2 miesiąca życia młode osobniki mogą już przyjmować ten sam pokarm co dorosłe, oczywiście odpowiednio rozdrobniony.