Ivanacara adoketa Kullander & Prada-Pedreros, 1993
Rząd >> Rodzina:
(Perciformes) – Okoniokształtne >> (Cichlidae) – Pielęgnicowate
Synonimy:
* Nannacara adoketa Kullander & Prada-Pedreros, 1993
Występowanie:
Ameryka Południowa: dorzecze Amazonki, w środkowym części dorzecza rzeki Negro.
Wielkość:
10-13 cm
Cechy charakterystyczne:
Zamieszkuje lasy deszczowe w małych strumieniach i dopływach w porze suchej, które są pokryte gęstym baldachimem gałęzi czyli dociera tam bardzo mało światła przenikając przez powierzchnię wody z marginalną roślinnością gęsto rosnącą. Sama woda jest zazwyczaj zabarwiona na ciemnobrązowo z kwasów huminowych i innych substancji uwalnianych przez rozkładającą się materię organiczną. Rozpuszczona zawartość minerałów jest na ogół niewielka, a pH może wynosić nawet 3,0 lub 4,0. Podłoże jest zwykle upstrzone opadłymi liśćmi, gałęziami i korzeniami drzew zanurzonych.
Siedliska te przechodzą dramatyczne zmiany w strukturze podczas pory deszczowej, kiedy poziom wody rośnie, często o kilka metrów, dzięki czemu ryby mogą przejść do zalanego lasu gdzie mają więcej pokarmów.
Ze względu na swoją rzadkość w akwarystyce, nacisk powinien być kładziony na własne potrzeby reprodukcji i utrzymywanie gatunku w naturze. Jednak jeśli mam zamiar umieszczenia tej ryby w zbiorniku z innymi rybami to muszą być one starannie dobrane. Te wolno poruszające się z natury rybki będzie łatwo zastraszyć lub zdominować przy pożywieniu przez większe i bardziej agresywne pielęgnice. Można dodać do nich kąsacze z rodzajów takich jak Hyphessobrycon, Copella lub Nannostomus, można też dodać niewielkie ryby sumowate.
O ile mamy stosunkowo nie duży zbiornik to najlepiej pielęgnować je jako jedną parę, ponieważ samce mogą być agresywne i terytorialne wobec siebie, choć może trzeba będzie zakupić małą grupę i umożliwić proces dobierania się w pary.
Ryba jest drapieżnikiem żywi się małymi skorupiakami wodnymi, larwami owadów i innym zooplanktonem. Może być trochę wybredna w akwarium i początkowo może nie zaakceptować suszonych pokarmów, choć w wielu przypadkach uczy się je przyjmować w miarę upływu czasu. W każdym razie powinny być podawane pokarmy żywe lub zamrożone takie jak: Artemia, rozwielitki w celu szybkiej aklimatyzacji oraz ładnego wybarwienia ryb.
Warunki hodowlane:
Zbiornik około 90 cm x 40 cm dla pary lub większy dla grupy ryb. Do hodowli należy zastosować ozdoby z doniczek ceramicznych, rurek z tworzyw sztucznych. Bardziej naturalny wygląd może składać się z miękkiego, piaszczystego podłoża z korzeniami i gałęziami umieszczonymi w taki sposób, że utworzą wiele zacienionych miejsc i jaskiń.
Dodatek liści (buk, dąb lub KETAPANG) jeszcze bardziej podkreśli naturalny wygląd, a wraz z tym wzrośnie ilość pożytecznych kolonii drobnoustrojów. Mogą one stanowić cenne źródło wtórne pokarm dla narybku, natomiast garbniki i inne substancje uwalniane przez liście pomogą w symulacji środowiska „czarnych wód”. Liście mogą być pozostawione w zbiorniku aż się rozłożą lub zastępujemy je nowymi co kilka tygodni. Można dodać do akwarium torfu stosując go do do filtra lub zawieszamy na krawędzi zbiornika w woreczku przepływowym.
Ten gatunek czuje się najlepiej w dość słabym oświetleniu. Można użyć roślin z rodzajów takich jak: Microsorum, Taxiphyllum, Cryptocoryne i Anubias. Kilka roślin pływających rozproszy światło co jeszcze bardziej może okazać się skuteczne. Filtracja nie musi być nadmierna filtr gąbkowy zasilany powietrzem jest wystarczający.
Warunki wodne Temperatura: 22,2 – 28,9 ° C, dzikie okazy wymagają wartość mieszczącą się w przedziale pH: 4,0 – 5,5, aby się rozwijać, ale osobniki
Rozmnażanie:
Ryby są opiekuńcze które które jako podłoże do składania ikry wykorzystują jaskinię jeśli są dostępne i łatwo je hodować w akwariach pod warunkiem, że ich podstawowe wymagania są spełnione. Chociaż dorosłe ryby mogą przetrwać w lekko twardej wodzie to pomyślny rozwój jaj i młodych następuje tylko w warunkach nie wykrywalnej twardości więc należy wykorzystać wodę z filtra odwróconej osmozy.
Parowanie jest stosunkowo łatwe, więc umieszczenie pary dorosłych osobników w zbiorniku tarliskowym jest często wystarczające. W początkowej fazie mogą się zacząć potyczki, ale nie dochodzi do zranień. Jeśli wyprowadzamy pary z grupy młodych należy być przygotowanym, aby podzielić je na pary.
|