Lampetra fluviatilis (Linnaeus, 1758)
Minóg rzeczny
Rząd >> Rodzina:
(Petromyzontiformes) – Minogokształtne >> (Petromyzontidae) – Minogowate
Występowanie:
Występują w mulistych wodach słonych i słodkich na obydwu półkulach.
Wielkość:
do do 40 cm
Synonimy:
* Ammocoetes communis Gistel, 1848
* Lampetra ayresi (non Günther, 1870)
* Lampetra fluviatilis f. praecox Berg, 1932
* Lampetra fluviatilis ladogensis Ivanova-Berg, 1966
* Lampetra fluviatilis typica Berg, 1931
* Lampetra opisthodon Gratzianov, 1907
* Petromyzon argenteus Nardo, 1847
* Petromyzon argenteus Bloch, 1795
* Petromyzon branchialis Linnaeus, 1758
* Petromyzon fluviatilis Linnaeus, 1758
* Petromyzon fluviatilis f. major Smitt, 1895
* Petromyzon jurae MacCulloch, 1819
* Petromyzon macrops Blainville, 1825
* Petromyzon omalii Beneden, 1857
* Petromyzon pricka Lacepède, 1798
* Petromyzon sanguisuga Lacepède, 1800
Cechy charakterystyczne:
Posiada wężowate ciało z charakterystycznie osadzonymi zębami (2 zęby rogowe górne i 7 dolnych) tak, że jego otwór gębowy przypomina lejek. Grzbiet i boki są ciemno-niebiesko-szare lub szarozielone, a brzuch srebrzystobiały, ewentualnie nakrapiany szarymi plamkami. Obie części płetwy grzbietowej stykają się u nasady. Na każdym boku ciała znajduje się siedem niedużych, okrągłych otworów skrzelowych. Ciało pokryte jest miękką skórą obficie pokrytą śluzem. Oczy zakrywa półprzezroczysta powieka.
Larwy żywią się szczątkami roślinnymi unoszącymi się w wodzie, ale dorosłe minogi są pasożytami. Odżywiają się płynami ciała i mięsem drobnych ryb, do których przyczepiają się przyssawką.
Warunki hodowlane:
W Europie minóg rzeczny jest gatunkiem zagrożonym. W Polsce jest pod ścisłą ochroną.
Parametry wody – pH: 7,5-8,5 średnio twarda do twardej powyżej 12°n ; Temperatura: około 23-25°C
Rozmnażanie:
Minóg rzeczny jest bezżuchwowcem wędrownym. W okresie tarła wpływa z morza do rzek. Pozbywa się lęku przed światłem, dzięki czemu może przebywać nawet w najpłytszych wodach. Inne fizyczne zmiany u minoga rzecznego zachodzące podczas tarła to powiększenie się płetw grzbietowych oraz rozpulchnienie spodu ciała w okolicy odbytu, a samcom wyrasta tam długa rureczka. Samiec wygrzebuje w podłożu jamę, przyczepia się do karku samicy i owija wokół jej ciała, tak by ich kloaki znajdowały się blisko siebie. Złożone przez samicę jaja są zapładniane, po czym oba minogi zasypują gniazdo. Minogi trą się tylko kilka sekund, przy czym ilość złożonych jaj wynosi od 10 do 25 tysięcy. Po tarle osobniki dorosłe giną.
Larwy wylęgają się z jaj w ciągu 9-20 dni, w zależności od temperatury. Opuszczają gniazdo po zaniku woreczka żółtkowego. Przez 4-6 lat żyją w tunelach utwardzonych specjalną wydzieliną i wydrążonych w mule. Zagrzebane w ten sposób wyłapują szczątki roślinne i mikroskopijne glony niesione przez wodę. Ślepe larwy mają otwór gębowy wyposażony w dwie mięsiste wargi. Nie posiadają za to aparatu przyssawkowego. Wiosną spływają do morza, gdzie spędzają 2 lata, po czym wędrują znów do rzek, na tarło.
|