Melanotaenia nigrans (Richardson, 1843)
|
Rząd >> Rodzina:
(Atheriniformes) – Aterynokształtne >> (Malaeotaeniidae) – Tęczankowate
Występowanie:
Australia i Oceania. Północna część Terytorium Północnego i północny kraniec półwyspu Jork
Wielkość:
Samce 7 cm, samice 6 cm
Synonimy:
* Atherina nigrans Richardson, 1843
* Melanotaenia nigra (Richardson, 1843)
Cechy charakterystyczne:
Melanotaenia nigrans znaleziono w różnych środowiskach słodkowodnych, ale wydaje się, że preferują wolno płynące strumienie czystej wody, błota i bagna z obfitą roślinnością wodną. Zakres temperatur 19–35 ° C został zarejestrowany w ich naturalnym środowisku; pH 5,0 do 8,1; poziomy twardości i zasadowości wynoszą zwykle poniżej 50 mg / l CaCO3; i przewodnictwo od 4 do 180 µS / cm. M. nigrans występuje najczęściej w czystych wodach o piaszczystych podłożach, w skałach, liściach i błocie. Zazwyczaj znajdują się wokół podpowierzchniowej roślinności, zanurzonych kłód lub gałęzi. Często występują w strumieniach z M. trifasciata , M. australis i M. splendida inornata .
Melanotaenia nigrans może być rozpoznawana przez raczej smukłe ciało niż większość innych tęczanek. Ubarwienie obejmuje bardzo ciemny pas środkowo-boczny biegnący od pyska do płetwy ogonowej, o szerokości około dwóch łusek. Powyżej środkowego pasma ciało jest srebrzyste z lawendową opalizacją. Poniżej środkowego pasa znajduje się cienki czerwony pasek. Wzdłuż brzucha jest wąski czerwony pas od przesmyku do jednej trzeciej wzdłuż płetwy ogonowej. Kark jest jasnopomarańczowy i widoczna jest jasnoczerwona plama. Płetwy piersiowe są jasnopomarańczowe. Kolor ciała samic jest podobny do koloru samców, ale nie tak intensywny. Jednak różnice kolorystyczne można znaleźć w różnych geograficznych populacjach. Okazy z regionu Kimberley mają kilka linii kropek poniżej linii bocznej i czerwonych w płetwach. Niebieskie zabarwienie ciała i płetw występuje również w niektórych populacjach. Zmienność kolorów u tęczanek była źródłem nieporozumień zarówno dla akwarystów, jak i taksonomów badających ich historię życia. Kolor wydaje się różnić w zależności od populacji, a także w obrębie populacji, szczególnie na różnych etapach życia ryb. Ta zmienność kolorów związana jest z wiekiem, płcią, stresem, warunkami siedliskowymi i tarłem.
W swoim naturalnym środowisku Melanotaenia nigrans jest wszystkożercą żerującym na podłożach i wodach powierzchniowych, z możliwie mniejszym naciskiem na obszary w środkowym obszarze wody. Głównymi produktami spożywczymi są owady wodne, glony i owady lądowe. Dieta różni się w zależności od siedliska, które zajmują. W dużych zbiornikach wodnych jedzą głównie owady wodne, z niewielką ilością owadów lądowych, materiału roślinnego i glonów. W strumieniach glony i materiał roślin lądowych są mniej ważne, podczas gdy owady wodne oraz, w mniejszym stopniu są spożywane mikroskorupiaki. Dieta w nizinnych piaszczystych zatoczkach zawierała znacznie większe składniki glonów i owadów lądowych. Okazy badane z terenów zalewowych żywią się głównie pajęczakami wodnymi i owadami wodnymi oraz niewielką ilością glonów.
Melanotaenia nigrans to gatunek typowo stadny najlepiej czuje się w ławicy kilkunastu osobników i raczej nie zaleca się hodowanie jej w pojedynkę bądź parami, doskonale nadaje się jako obsada do akwarium wielogatunkowego gdyż jest rybką wyjątkowo spokojną i tolerancyjną. Gatunek ten wymaga wody o odczynie kwaśnym i jest bardzo wrażliwy na gwałtowne wahania temperatury poza tym nie jest zbyt wymagający.
Ryba wszystkożerna. Najchętniej zjada pokarm żywy, ale przyzwyczajenie tej ryby do sztucznych pokarmów płatkowanych lub w postaci granulatów nie stanowi problemu podobnie, jeśli chodzi o mrożonki.
Warunki hodowlane:
Dla ławicy kilkunastu osobników akwarium powinno być dosyć duże obsadzone roślinkami po bokach i z tyłu tak by środkowa jego część była wolnym obszarem, na którym ryby będą pływać. Do dekoracji należy użyć kawałków drewna i korzeni tworząc naturalnie osłonięte miejsca.Konieczne regularne dość znaczne podmiany wody. Warto zbiornik ustawić w nasłonecznionym miejscu. Niektórzy hodowcy sugerują dodawanie do wody soli morskiej w ilości 2 łyżeczek na każde 10 litrów pojemności zbiornika. W akwarium konieczna grzałka z precyzyjnym termostatem bowiem ryby te są dość wrażliwe na gwałtowne wahania temperatury wody.
Temperatura wody: 18-24° C Parametry wody: pH: 5,2 – 7,6 dH: 10-20°
Rozmnażanie:
Tarło w środowisku naturalnym jest prawdopodobnie ciągłe, z kilkoma jajami składanymi na raz, gdy sprzyjają warunki. Małe (poniżej 20 mm) młode ryby zostały zebrane we wszystkich porach roku. Dlatego trudno jest określić ich sezon lęgowy. Jednak szczyt aktywności reprodukcyjnej odnotowano we wczesnym okresie mokrym (grudzień-marzec). Melanotaenia nigrans wydaje się rozmnażać w małych strumieniach, które zawierają głęboko zacienione sadzawki z korzeniami i zanurzoną roślinnością na brzegach. Jaja rozrzucone są przylepne, są zazwyczaj przezroczyste do jasnobursztynowych i zawieszone cienką nicią. Zazwyczaj samica składa od jednego do trzech jaj na raz, może wyprodukować 50–70 jaj. Przeżycie jaj jest zmniejszone przez aktywność drapieżną rodziców. Wiele jaj zjadanych jest przed i po przymocowaniu do roślin lub innych przedmiotów.
Rozmnożenie tego gatunku nie jest przesadnie trudne często zdarza się, że do tarła dochodzi nawet w akwarium ogólnym, jako podłoże, na którym zostanie złożona ikra samice wybierają Mech jawajski można też zastosować pęk sztucznych włókien, który ryby te z ochotą wykorzystają do tego celu. Rodzice zjadają ikrę, więc należy ją przenieść do innego zbiornika lub, gdy tarło odbyło się w akwarium tarliskowym odłowić ich. Młode rybki chętnie zjadają świeżo wylęgłe larwy skorupiaków słodkowodnych bądź solowca.
Artykuły z czasopisma AKWARIUM: 1/66,