Neogobius fluviatilis (Pallas, 1814)
Babka szczupła
Rząd >> Rodzina:
(Gobiiformes) – Babkokształtne >> (Gobiidae) – Babkowate
Występowanie:
Estuaria Morza Czarnego i Kaspijskiego
Wielkość:
Samce do 19,5 cm, samice do 12,8 cm
Synonimy:
* Gobius fluviatilis Pallas, 1814
* Apollonia fluviatilis (Pallas, 1814)
* Neogobius fluviatilis fluviatilis (Pallas, 1814)
* Gobius sordidus Bennett, 1835
* Gobius stevenii Nordmann, 1840
* Gobius steveni Nordmann, 1840
* Gobius fluviatilis nigra Kessler, 1859
Cechy charakterystyczne:
Ubarwienie jasne, żółtawo-beżowe, skóra półprzezroczysta. Grzbiet z szaro-brązowymi nieregularnymi plamami tworzącymi marmurkowaty wzór. Z boku ciała wyraźny rząd czarnych plam. Oczy na wierzchu głowy, stanowiącej 1/4 długości ciała. Pysk ostro zakończony, płetwy brzuszne zrośnięte w przyssawkę. Wysokość drugiej płetwy grzbietowej zmniejsza się ku tyłowi, tak samo odbytowej. Ciało pokryte ktenoidalną i miejscami cykloidalą łuską. Łuski u babki szczupłej, w odróżnieniu od babki łysej, występują również na sklepieniu głowy. W okresie rozrodu ciało samca ciemnieje do barwy prawie czarnej.
W Polsce babka szczupła występuje od 1997 r., kiedy to około 50 osobników różnej wielkości złowiono w Bugu. W maju 2002 r. odnotowano jej obecność w Zbiorniku Włocławskim. Prowadzone wiosną 2003 r. badania wykazały jej obecność w Bugu poniżej Włodawy i w Zalewie Zegrzyńskim. W 2004 r. babka szczupła dotarła w Wiśle na wysokość 15 km od ujścia do Bałtyku, podczas gdy już rok wcześniej rybacy donosili, że łowiona jest w okolicach Tczewa.
Spektrum pokarmowe tego gatunku jest bardzo duże, choć w wielu przypadkach podkreśla się znaczny udział mięczaków w pokarmie. Dieta zmienia się w zależności od wieku, sezonu i dostępnej bazy pokarmowej. W rzekach babka szczupła żywi się głównie larwami ochotek, drobnymi skorupiakami, mięczakami i rzadziej rybami, udział dwóch ostatnich kategorii wzrasta z wiekiem. U osobników złowionych w miejscach o szybkim przepływie, w pokarmie spotyka się ponadto larwy chruścików, jętki i larwy meszek.
Warunki hodowlane:
Akwarium dla babek powinno być z dość obszernym dnem. Jako podłoże należy wysypać drobny piasek. Można umieścić kilka kamieni najlepiej otoczków. Rośliny sadzimy z tyłu i po bokach. Należy zadbać o dobra filtracje wody oraz jej cyrkulację. Akwarium nie powinno być ogrzewane. Zbiornik należy przykryć aby ryby w popłochu nie wyskoczyły. Oświetlenie niezbyt mocne ze strefami zacienionymi utworzonymi przez rośliny pływające.
Rozmnażanie:
Żyje maksymalnie 5-6 lat, choć w niektórych rejonach pierwotnego zasięgu tego gatunku długość życia nie przekracza 3-4 lat. Dojrzałość płciową osiąga w 2-3 roku życia. Płodność zależy od wielkości samicy i różni się w poszczególnych rejonach naturalnego zasięgu, jednak w większości średnia liczba jaj w gonadach przekracza 1000 sztuk. Sezon rozrodczy w dolnym Dnieprze trwa od kwietnia do czerwca, w rejonach chłodniejszych przesunięty jest o miesiąc. Tarło odbywa się w płytkiej wodzie od 0,3 do 1,0 m. Ikra składana jest na spodniej stronie różnego rodzaju zanurzonych obiektów, zarówno pochodzenia naturalnego (kamienie, korzenie, kłody, kępy roślinności). Gniazda pilnuje samiec. Odstrasza drapieżniki i prowadzi zabiegi pielęgnacyjne nad ikrą. Liczba jaj w gnieździe wskazuje, że pochodzą one od więcej niż jednej samicy. Tarło odbywa się zazwyczaj w więcej niż jednym rzucie. Babka szczupła jest organizmem euryhalinowym, żyje w wodach słodkich, jak i w morzach, gdzie notowana była nawet przy zasoleniu 47‰. Preferuje podłoże piaszczyste (potrafi zagrzebać się wystawiając jedynie koniec pyska i oczy). W rzekach (np. w Dnieprze i Dunaju) unika głównego nurtu, wybiera miejsca raczej o umiarkowanym lub wolnym przepływie, choć w Bugu wielokrotnie obserwowana była również w bystrzach, podobnie w Serbii zasiedliła liczne potoki o szybko płynącej wodzie. Szczególnie dużą liczebność babka szczupła osiąga w zbiornikach zaporowych. Zimę spędza w głębszych wodach, a wiosną przed tarłem powraca na płycizny.
|