Echinometra viridis A. Agassiz, 1863 – Jeżowiec rafowy
Dystrybucja
Jeżowiec rafowy występuje na rafach Morza Karaibskiego od południowej Florydy po Wenezuelę, na głębokościach do około 15 metrów. Nie jest tak powszechny jak jeżowiec skalisty i wydaje się, że nie występuje w Indiach Zachodnich i na wschód od Wysp Dziewiczych.
Zachowanie
Jeżowiec rafowy ukrywa się w szczelinach lub pod głazami. Wynurza się nocą, aby żerować, żeruje pięcioma zębami, stanowiących część narządu latarni Arystotelesa otaczającego jego usta. Uważa się, że nie robi dziur, ale jego żerowanie nadal powoduje erozję raf. W Panamie rozmnażanie odbywa się w okresie od kwietnia do grudnia. Nie wydaje się, aby było to powiązane z fazami księżyca, jak u innych gatunków jeżowców. Zapłodnienie jest zewnętrzne, a larwy echinopluteus są planktoniczne. Po osiedleniu się ulegają szybkiej metamorfozie w młode jeżowce.
Naukowcy zbadali prawdopodobny wpływ wzrostu poziomu dwutlenku węgla na jeżowca rafowego, który prawdopodobnie zwiększy zakwaszenie oceanów do końca XXI wieku. Stwierdzono, że na jeżowce będzie to miało negatywny wpływ ze względu na zmniejszone zwapnienie, co obniży ich zdolność do budowania gniazd, zwłaszcza zimą i w bardziej północnych częściach ich zasięgu.
Siedlisko
Jeżowiec rafowy jest ważnym żerującym na mięsistych algach obszarem Karaibów. Jego liczebność jest ograniczana przez drapieżnictwo ryb, zwłaszcza porgi pospolitej, rogatnicy królewskiej, rogatnicy oceanicznej i wieprzaka. Z powodu tego drapieżnictwa jeżowiec rafowy unika otwartych równin rafowych i w tych miejscach występuje przerost mięsistych glonów. Nie jest w stanie przejąć roli jeżowca czarnego, który podlega dużym wahaniom liczebności, w zakresie zwalczania glonów.