INPAICHTHYS KERRI Gery et Junk 1977 NOWY PRZEDSTAWICIEL RODZINY KĄSACZOWATYCH
W ubiegłym 197B roku, w akwariach hodowców z Tychów, Zabrza i Chorzowa znaleźli się nowi przedstawiciele ryb z rodziny kąsaczowatych. Ryby te przywieziono z Czechosłowacji, gdzie zostały rozmnożone z narybku pochodzącego z Brazylii.
Inpaichthys kerri – u góry samiec, u dołu samica
Fot. H. Kilka
Ryby, o których mowa, odłowiono w rzece Aripuana, we wschodniej części Mato Grosso w Brazylii.Mimo dużego podobieństwa do tetry cesarskiej (Nematobrycon palmeri) jasnym było, że są to przedstawiciele innego gatunku. Po krótkim czasie okazało się, że chodzi nie tylko o nowy gatunek, ale o ryby należące do nowego rodzaju – Inpaichthys. Gatunek ten opisali w roku 1977 dr J. Gery i dr W.J. Junk. Nazwa rodzajowa została utworzona od skrótu portugalskiej nazwy Narodowego Instytutu Badań Amazonii – INPA, końcówka ichthys to greckie określenie ryby. Natomiast nazwę gatunkową nadano rybie na cześć dr W.E. Kerri, dyrektora INPA
W roku 1976, oprócz wymienionych wyżej autorów opisu Inpaichthys kerri, ryby te odłowił również czeski badacz roślin wodnych K. Rataj, przebywający w Amazonii na wyprawie naukowej, której celem było poszukiwanie nowych roślin z rodzaju Echinodorus. Badacz ten narybek omawianych tu ryb przywiózł wraz z zebranymi w czasie wyprawy roślinami i przekazał po powrocie znanemu ichtiologowi St. Frankowi z Pragi. K. Rataj na ten nowy gatunek ryb natrafił zaledwie dwa tygodnie później niż jego francuski kolega J. Gery!
Jak podaje K. Rataj swoje egzemplarze Inpaichthys kerri odłowiłw potoku Igarape de pista de Pongo, mającym w najgłębszym miejscu 5 m i otoczonym niedostępną tropikalną puszczą. W potoku tym rosły: Echinodorus subulatus, Cabomba, Heteranthera i Elodea callitrichoides.
Według autorów opisu ryby z gatunku Inpaichthys kerri żyją w wodach o bardzo małej przewodności – minimalnie 9 µS, temperaturze około 20°C i odczynie między 6,0 a 6,8°n. Z akwarystycznego punktu widzenia jest to woda prawie destylowana. Omawiane ryby szybko aklimatyzują się do warunków akwaryjnych i nie są płochliwe. Do tarła dochodzi po upływie 1-2 dni od momentu przełożenia pary tarlaków do osobnego akwarium. Tarło ma też często miejsce w zbiorniku ogólnym, np. na mchu wodnym (zdrojek), w wodzie o niskim poziomie i z dużą ilością roślin, stanowiących dobre kryjówki dla ryb.
K. Rataj, R. Zukal i St. Frank, autorzy artykułu opublikowanego w nr 4/78 „Akvarium a terarium”, na podstawie obserwacji pięćdziesięciu tareł Inpaichthys kerii, sformułowali następujące wskazówki dla hodowców tych pięknych ryb:
– Woda hodowlana powinna mieć cechy takie jak dla innych ryb z rodziny kąsaczowatych, a więc winna to być woda miękka do średnio twardej (3-15°n) i pH około 7. – Samica jest żółtobrązowa z szerokim brązowym, podzielonym pasem na boku ciała. Samiec jest większy i intensywniej ubarwiony. W okresie godowym staje się błękitnoniebieski, aż do fioletowego. – Zbiornik do tarła, podobny jak dla innych ryb kąsaczowatych, o pojemności 10-12 1. Woda miękka, o temperaturze 22-27°C. Podłożem dla tarła powinny być miękkolistne rośliny. Kulminacyjny moment tarła ma miejsce wówczas gdy para tarlaków podpływa do roślin. W jednym rzucie samica składa 3 ziarenka ikry. Z jednego tarła uzyskuje się od 152 do 356 sztuk ikry, średnio około 230 ziarenek. – Ikra jest drobna, o średnicy około 0,95 mm (od 0,80 do 1,15 mm). Larwy są małe. i pozbawione pęcherzyka żółtkowego (bezżółtkowe). Ich średnia długość wynosi 1,7 mm (od 1,6 do 1,9 mm). Po 98-122 godzinach pierwsze larwy zaczynają pływać, a całe ciało mają obrzeżone jedną, niepodzieloną płetwą (protopterygiolarwy) a długość ich wynosi około 3,2 mm (od 3,1 – 3,30 mm). Zjadają wszelki pokarm żywy np. świeżo wylęgłe larwy solowca (Artemia salina). Przyrost ciała jest szybki a rozmnażanie ryb nie sprawia kłopotu. – Ryby wycierają się najchętniej w godzinach rannych ( przed południem ). Często chorują na chorobę bakteryjną, której objawem jest nieprawidłowe pływanie, ślepota, zciemnienie głowy i tyłu ciała i wtedy jego środek jest wyraźnie jaśniejszy. Dobre efekty uzyskuje się po stosowaniu peniciliny w roztworze podawanej co 24 godziny w ilości 40 000 jedn. międzynarodowych na 80 litrów wody a kurację taką prowadzimy przez 5-7 dni. Powtórna infekcja możliwa i wtedy należy znacznie podwyższyć ilość peniciliny aż do 400 000 jedn. miedz, na 50 litrów wody. Oczywiście trudno prowadzić tego typu kurację w akwarium ogólnym bez usuwania całej wody po jej zakończeniu.
Na podstawie rozmowy z Kol. M. Gruszką hodowcą z Zabrza, pragnę zwrócić uwagę na ciekawy fakt dotyczący budowy pęcherza pławnego – ułożony jest on poziomo, u samca jest on zakończony ostro, zaś u samicy zaokrąglony.
Artykuł opracowano na podstawie:
Rataj K., Zukal R., Frank S. – Nova characida Inpaichthys kerri uspesne rozmnozena v Evrope, „Akvarium a terarium”, nr 4, 1978 oraz krótkiej notatki z czasopisma „Tropical Pish Hobbyist”, December 1978, pt. Gery and Junk Find New Characoid.