WIRKI (Turbellaria) należą do robaków płaskich (Platyhelminthes). Ich ciało jest spłaszczone grzbietowo-brzusznie, długości 1 do 4 cm. Otwór gębowy umieszczony jest na stronie brzusznej ciała. Brak otworu odbytowego. Wirki rozmnażają się płciowo, są obojnakami, zapłodnienie zachodzi zawsze krzyżowo. Są jajorodne. Niektóre wykazują duże zdolności regeneracyjne, aczkolwiek mniejsze niż stułbie. Poruszają się ruchem pełzającym po podłożu, mogą też pływać, wykonując ruchy faliste. Są drapieżnikami, żywią się głównie zooplanktonem i zoobentosem. Zachodzi tu trawienie pokarmu również poza organizmem drapieżcy, wirki wyrzucają gardziel i przysysają się do ofiary, a następnie wysysają płynną masę ofiary do przewodu pokarmowego; przed wyssaniem zdobyczy z gardzieli wirka wypuszczane są soki trawienne, które nadtrawiając ofiarę ułatwiają jej wyssanie. Wirki są dość żarłocznymi drapieżcami, wykazują jednak ogromną odporność na wygłodzenie U wirków trójjelitowych, podczas głodowania, zachodzi nawet resorbcja narządów wewnętrznych, przy czym w pierwszej kolejności ulegają zresorbowaniu narządy rozrodcze. Po zakończeniu głodówki, wirki regenerują wszystkie narządy.
Szkodliwość wirków, podobnie jak szkodliwość stułbi, polega na zjadaniu przez nie żywego pokarmu, przeznaczonego dla ryb, oraz na stwarzaniu zagrożenia dla narybku. Wirki są organizmami większymi niż stułbie, lecz z pewnością mniej groźnymi. Ze względu na żywienie się różnym pokarmem, są szkodliwe we wszystkich zbiornikach akwariowych. Można je zwalczać, wpuszczając do zbiornika ryby żywiące się nimi, np. bojowniki wspaniałe (Betta splendens). Większość wirków ginie w wyniku podwyższenia temperatury wody. Najskuteczniejszą metodą zwalczania wirków jest ich wyłowienie ze zbiornika, co ze względu na duże rozmiary tych organizmów oraz małą ruchliwość, zazwyczaj nie przedstawia problemów. W polskich wodach spośród wirków najczęściej występuje wypławek biały (Dendrocoellum lacteum) i wypławki czarne (Planaria sp.).
PIJAWKI (Hirudinea) należą do typu pierścienic (Annelida). Są to bezkręgowce o ciele wydłużonym, zwykle spłaszczonym grzbietowo-brzusznie, miękkim (wyjątek – Glossiphonia) długość 1 do 15 cm. Narządami zmysłów są oczy (1-5 par) oraz brodawki skórne. Pijawki mają po dwie przyssawki – przednią i tylną; wewnątrz przedniej przyssawki znajduje się otwór gębowy, odbyt natomiast jest położony na stronie grzbietowej. Czasem na stronie grzbietowej znajduje się charakterystyczny rysunek (np. u Glossiphonia complanata). Pijawki mogą poruszać się ruchem kroczącym lub pływającym i opadając w toni wodnej. Są obojnakami, zapłodnienie jest zazwyczaj krzyżowe. Pijawki są jajorodne, u niektórych gatunków (Helobdella sfagnalis, Glossiphonia complanata, Theromyzon sp.) występuje opieka nad potomstwem, polegająca na noszeniu przez osobniki rodzicielskie jaj i młodych osobników. Pijawki w większości odżywiają się krwią kręgowców i bezkręgowców, niektóre są drapieżne i atakują mięczaki, skorupiaki, larwy owadów, narybek itp. Są odporne na głodowanie – pijawka lekarska (Hirudo medicinalis) może przeżyć bez pokarmu 2 lata. W akwarium pijawki są niepożądanymi sublokatorami. Trzeba pamiętać, że nawet gatunki żywiące się bezkręgowcami mogą się „przestawiać” na żywienie się krwią. Usunięcie ze zbiornika tych organizmów, ze względu na ich rozmiary, nie stanowi problemu. Jeżeli pijawki już przyczepiły się do ryb, należy je zdjąć pincetą. Spośród pijawek żyjących w naszych wodach szczególnie groźne dla ryb są Hemiclepsis marginata i pijawka rybia – Piscicola geometra. Do najczęściej spotykanych należy też pijawka lekarska (Hirudo medicinalis) i końska (Haempois sanguisuga).
SPLEWKI (Branchiura), zwane też tarczenicami, należą do skorupiaków (Crustacea). Ich ciało jest silnie spłaszczone grzbietowo-brzusznie, ma kształt tarczkowaty. Śpiewki dorastają do 12 mm. Poruszają się aktywnie za pomocą czterech par odnóży pływnych lub biernie – przyczepione do żywiciela. Są rozdzielnopłciowe i na czas rozmnażania odłączają się od żywiciela. Stadia larwalne przebiegają w jaju, toteż młode po opuszczeniu jaj są podobne do rodziców. Śpiewki pasożytują na rybach, przez nakłucie pobierając krew i limfę. Choroba ta nosi nazwę argulozy. Śpiewki są organizmami bardzo szkodliwymi, zwłaszcza dla narybku. Najlepszą metodą zwalczania ich jest zapobieganie, dokładne badanie żywego pokarmu przed podaniem. W hodowli stawowej do zwalczania splewek stosuje się preparaty fosforoorganiczne (Dipte-rex, DDVP, Masoten, Chlorofos i in.). W akwarium najlepiej po prostu wyłowić śpiewki wolno pływające w zbiorniku, a przyczepione do ryb zdjąć pincetą. W polskich wodach występują trzy gatunki splewek – Argulus foliaceus, A. japonicus i A. coregoni. Najczęściej spotykana jest splewka karpiowa (Argulus foliaceus). Warto zwrócić uwagę na fakt, że dla pyszczaka kameleona (Melanochromis crabro) podstawowym pożywieniem w warunkach naturalnych jest śpiewka afrykańska (Argulus africanus) podobna do naszych śpiewek, a więc pyszczak kameleon może służyć do zwalczania tych skorupiaków w akwarium.