Z początkiem lat osiemdziesiątych, pojawiła się w akwariach Europy zachodniej, nie wiadomo skąd, nowa, atrakcyjna żabienica opisywana początkowo jako L sp. „zwerg”, a niedawno określona jako sztucznie otrzymana odmiana (cultivar) E. parviflorus. Rataj opisał tę roślinę jako Echinodorus tropicus (czyli nowy gatunek) co zdaniem wielu jest niesłuszne. Twierdzą oni, że jest to prawdopodobnie odmiana (cultivar) E. parviflorus i taka nazwa jest częściej spotykana w literaturze. Nie jest znane miejsce pochodzenia, nie wiadomo też, czy roślina ta w ogóle w naturze występuje. Ślady jej importu prowadzą do ogrodnictw wodnych w Azji południowo-wschodniej. Przypuszcza się również, że wywodzi się z Ameryki Południowej. Jest wiele roślin akwariowych o nieznanym miejscu pochodzenia, zwłaszcza w obrębie rodzajów Echinodorus i Hygrophila, przez co trudno jest je zidentyfikować. Opisywana roślina na pierwszy rzut oka, przypomina nieco jarnika solankowego (Samolus valerandi), tylko zieleń liści jest ciemniejsza. W układzie przestrzennym, obserwuje się rozetowy układ liści, które są o krótkich ogonkach i występują w dużej liczbie. Tym ostatnim szczegółem, upodabniają się do Echinodorus parviflorus RATAJ, 1970. Liście są jednak nieco innego kształtu: ich długość wynosi 10-15 (wyjątkowo do 30) cm, przy czym na blaszkę przypada 6-9 (12) cm, przy szerokości 3-6 cm. Blaszka liściowa jest odwrotnie jajowata do kolistojajowatej, o bardzo lekko pomarszczonej powierzchni. Jest ona stosunkowo cienka, sztywna, o zabarwieniu ciemno-soczysto-zielonym. Jasnozielony nerw środkowy, jest wyraźnie zaznaczony. Pod powiększeniem, widoczne są liczne przeświecające krótkie linie. W odróżnieniu od E. parviflorus nerwy podłużne u tej rośliny odchodzą wszystkie z podstawy blaszki liściowej, natomiast u E. parviflorus, pierwsza para nerwów podłużnych, odchodzi od nerwu środkowego, w jego dolnej części. Ponadto blaszki liściowe nowej rośliny, mają szczyt ostrokończysty (dobrze widoczny zwłaszcza u liści nadwodnych) i są niestety bardzo łamliwe, stąd moja propozycja polskiej nazwy dla tej rośliny – żabienica łamliwa. Nadwodne liście żabienicy łamliwej są nieco podobne do E. parviflorus, wyrosłych w uprawie „krótkodniowej” (czas naświetlania poniżej 10-12 godzin) – w tych warunkach, obie rośliny chętnie kwitną. Pęd kwiatowy osiąga długość 30-45 cm i wytwarza 4-6 okółków.
Echinodorus parviflorus
Na każdym z nich, wyrasta do 6 kwiatów, osadzonych na 6-10 mm długich szypułkach. Pęd kwiatowy jest w swej dolnej części nieco spłaszczony, natomiast pomiędzy okółkami trójkątny a nawet lekko oskrzydlony. Kwiatostan jest przerastający, zwłaszcza w uprawie podwodnej. W paludarium, roślina kwitnie chętnie i wytwarza nasiona. Kwiaty są białe, trójpłatkowe, o średnicy do 1 cm, działki kielicha zielone, owalne, o wielkości 3,2-3,5 mm. Liczba pręcików wynosi 9, tyle samo co u E. parviflorus. Łatwo dochodzi do wytwarzania nasion, co pozwala na skuteczne rozmnażanie tej rośliny (obok metody wegetatywnej – poprzez roślinki z kwiatostanów przerastających). W uprawie akwariowej, wymagane jest dobre oświetlenie, co najmniej 50 W na 100 I wody i mała odległość od źródła światła (niski zbiornik). Roślina wymaga również wzbogaconego podłoża i wody lekko kwaśnej oraz średniotwardej (a więc bez specjalnych wymagań w tym zakresie), oraz temperaturę 24-27°C. Nie należy jej sadzić zbyt głęboko, gdyż wówczas roślina „gubi” liście. Przedstawiona żabienica łamliwa, stanowi niewątpliwie cenne urozmaicenie do akwariów dekoracyjnych.
Literatura: Schopfel H. – Eline interessante Form von Echinodorus parviflorus, Aquarien Terrarien, 6/1988.