Chitala ornata (Gray, 1831)
Brzeszczotek indyjski (Nożowiec)
Rząd >> Rodzina:
(Osteoglossiformes) – Kostnojęzykokształtne >> (Notopteridae) – Brzeszczotkowate
Wielkość:
do 100 cm
Synonimy:
* Notopterus ocellifer Bleeker, 1865
* Notopterus ornatus Gray, 1831
* Chitara ornata (Gray, 1831)
* Notopterus chitala (non Hamilton, 1822)
* Notopterus buchanani ( Valenciennes, 1848)
Występowanie:
Azja Południowo-wschodnia; Birma, Indie i Tajlandia
Cechy charakterystyczne:
Młode okazy można trzymać pojedynczo, w parach lub większej grupie osobników, pod warunkiem oczywiście, że w akwarium znajduje się dużo kryjówek. Z wiekiem jednak rośnie agresja wewnątrzgatunkowa, osiągając takie rozmiary, że dorosłe osobniki można pielęgnować praktycznie już tylko pojedynczo. Ryba ma ciało wydłużone i silnie bocznie spłaszczone. Ma charakterystyczny kształt klingi noża: pysk jest zaostrzony, grzbiet silnie wypukły zwężający się klinowato w kierunku ogona.
Płetwa grzbietowa jest niewielka, łopatkowata i cofnięta ku tyłowi. Napęd stanowi dobrze rozwinięta, wydłużona płetwa odbytowa ciągnąca się wzdłuż 2/3 dolnej linii ciała. Boki są srebrne, lśniące z lekkim, żółtobrunatnym połyskiem. W tylnej części ciała widnieje od 4 do 10 ułożonych liniowo czarnych owalnych lub okrągłych plam otoczonych jaśniejszymi, pomarańczowożółtymi obwódkami. Położenie i rozmieszczenie tych plam jest charakterystyczne i odmienne u każdego osobnika. W hodowli spotyka się też odmianę, u której znajduje się kilka rzędów podobnych, ale drobniejszych plam. Dymorfizm płciowy u tego gatunku nie występuje.
Osobniki młode należy karmić żywymi i mrożonymi larwami muchówek (ochotka, szklarka, larwy komara), rurecznikami, dżdżownicami, skrobanym sercem wołowym, sztucznymi pokarmami w granulkach i tabletkach. Wraz ze wzrostem ryb trzeba podawać im mrożonego gamarusa, krewetki, mięso krabów, niewielkie kawałki chudego mięsa, filety rybne, rosówki, ślimaki, sztuczne peletki dla dużych drapieżników. W każdym wieku niezastąpionym dodatkiem wyżywienia powinny być żywe ryby
Warunki hodowlane:
Akwarium minimum 450-500 l. Podłoże powinna stanowić gruba warstwa dobrze wypłukanego rzecznego piasku. W charakterze dekoracji najlepiej użyć dużych kawałów drewna potorfowego, korzeni, okazałych lignitów oraz kamieni i fragmentów skał. Między nimi powinno znaleźć się bogactwo kryjówek i zakamarków. W akwarium można umieścić mocne, cienioznośne rośliny Wskazana jest też obecność roślin pływających zacieniających nieco podłoże. Konieczne cotygodniowe podmiany wody w ilości 25-30% zawartości zbiornika.
Temperatura wody: 24-28°C Parametry wody 5,5-6,5, twardość 2-10ºdGH
Rozmnażanie:
W akwarium tylko wyjątkowo. Po widowiskowym tarle samica składa jaja na korzeniach roślin lub niekiedy na kamieniach, a nawet szybach akwarium. Bezpośrednio po tym należy ją odłowić, bowiem samiec mógłby ją zabić w obronie młodych. Ojciec jest troskliwym rodzicem – krąży nieustannie wokół ikry, wachluje ją płetwami i odpędza wszelkie inne ryby. Młode wylęgają się po 6-7 dniach. Najlepiej wtedy ostrożnie przenieść je do osobnego, dość dużego zbiornika. Pierwszy pokarm dla narybku powinna stanowić artemia żywa, lub, ewentualnie mrożona. Młode „noże” rosną bardzo szybko i wkrótce można zacząć podawać im grubszy pokarm, taki jak oczliki i siekane larwy muchówek.
|
Opis pochodzi ze strony: www. akwadrago.pl
Chitala ornata
Systematyka :
Rząd
Kostnojęzykokształtne Osteoglossiformes
Rodzina
brzeszczotkowate Notopteridae.
Nazwa :
Chitala ornata (Gray, 1831)
Brzeszczotek zwarzywszy na rozmiary bardziej by pasowała nazwa brzeszczot.
Synonim:
Notopterus ocellifer Bleeker, 1865
Notopterus ornatus Gray, 1831
Chitara ornata ( Gray, 1831)
Notopterus chitala (non Hamilton, 1822)
Notopterus buchanani (non Valenciennes, 1848)
FishBase
Występowanie :
Azja –
Wielkość :
Do 100 cm.
Dymorfizm płciowy :
Nieznany, prawdopodobnie nie występują żadne różnice morfologiczne pomocne w rozróżnieniu płci.
Woda :
Najważniejsza jest ciepłota wody, poniżej temperatury 24°C ryby stają się bardziej apatyczne.
twardość do 10°dH
pH 6,0 – 7,0
temperatura 25 – 30°C
Akwarium :
Powinno mieć trochę pojemności, oczywiście najważniejsza jest powierzchnia dna, długość i szerokość 400×150 cm to absolutnie minimum, wysokość co najmniej 80 cm. Chociaż podawane są wszem i wobec pojemności około 500 l. Najpowszechniejszym błędem jest trzymanie tych ryb właśnie w takich, lub przez sadystów nawet w dziesięciokrotnie mniejszych pojemnikach. Jako że mam taki zbiornik o pojemności 500 l, wpuściłem do niego na kwarantannę okaz mierzący 52 cm. Wyglądał w nim jak karp w misce, przyszykowany do uboju przed świętami. Dlatego taki zbiornik dla tego gatunku, to obóz przetrwania.
Drugim najpowszechniejszym błędem przy chowie tej ryby jest umieszczanie jej w akwariach mocno oświetlonych. Wynikiem czego, jest zazwyczaj bezustanne kitranie we wszelkich zakamarkach. Na wystrój powinien się składać, drobny piasek najlepiej rzeczny, ale kwarc o granulacji około 1 mm też będzie dobry. Będzie robił za filtr biologiczny. Grube gałęzie ale poukładane w ten sposób, żeby było jak najwięcej wolnej przestrzeni do pływania. Młode osobniki lubią czasami przebywać wśród roślin, dlatego można w jednym końcu akwarium posadzić coś trawiastego. Dosyć rzadko żeby młode brzeszczotki swobodnie między nimi pływały. Dorosłym rybom są zbędne, zabierały by niepotrzebnie przestrzeń. Dla nich jeżeli ktoś chce zielone akcenty, najlepiej epifity na konarach umieścić. Oświetlenie, jest zbędne, w zupełności wystarczy dzienne, wpadające do akwenu. Można też zamontować punktowe, nad zieleniną.
Zachowanie :
Młode osobniki są grzeczne względem siebie, jednak wraz ze wzrostem, stają się coraz bardziej agresywne wobec przedstawicieli swojego gatunku. W ciasnych akwariach dochodzi między nimi do walk. O przestrzeni życiowej pisałem w temacie wilka Hoplias malabaricus. Natomiast, w odpowiednio dużych akwenach ten problem wcale nie występuje. W akwariach niezbyt jasno oświetlonych są to ryby dosyć aktywne, dlatego też potrzebują sporo przestrzeni do pływania. Nie ruszają ryb których nie są w stanie zjeść.
Brzeszczoty co jakiś czas podpływają do powierzchni wody żeby wymienić na nowe powietrze atmosferyczne, które przechowują w pęcherzu pławnym. Potrafią też wydawać dźwięki, przeciskając powietrze przez wąskie przejście do gardła. Utarła się opinia że te ryby posiadają narządy elektryczne, niestety nie jest to prawdą.
Dieta :
Młode osobniki zjadają grubsze żywe i mrożone larwy i skorupiaki wodne, małe rybki, kawałki filetów, dżdżownice. Wraz ze wzrostem pokarm powinien być większy najlepiej ryby żywe lub martwe, filety. Dżdżownice, jednak nie wolno karmić dojrzałymi płciowo rosówkami dość często, chociaż nimi najszybciej by się najadły. Z nieznanych mi przyczyn ryby często karmione rosówkami padają, dlatego powinny to być średniej wielkości robaki. Jako że mrożonki są dobrym pokarmem ale nie nadają się zbytnio dla dużych ryb. Ja mielę filety rybie i dodaje do niej zamrożone zmielone wszelkie mrożonki dla ryb, ochotkę, wodzienia , gammarusa, tubifeks, cyklop, artemię , dafnie i tak dalej. Za każdym razem jest inny skład dodawany do mięsa ryb które pełni rolę spoiwa i zajmuje około 30 % karmy. Młode ryby do 30 cm długości należy karmić co dzień lub co drugi dzień. Powyżej tej wielkości karmimy intuicyjnie, czyli jak widać zwiększoną aktywność to należy podawać pokarm.
Nie karmimy zbyt często złotymi rybkami potocznie zwanymi welonami i karasiami ozdobnymi do oczka, ponieważ ich mięso zawiera tiaminaze która rozkłada witaminę B1. Oczywiście jeżeli welona podamy raz na jakiś czas to nic się złego nie stanie, jeżeli jednak to będzie pokarm podawany często gęsto, to ryby zrobią fajt i po sprawie.
Seks :
Stymulacją do tarła jest obfite karmienie żywymi rybami, oraz podniesienie temperatury, miękka woda, odczyn powinien być poniżej 7. Można też spróbować metody pór roku, do wglądu przy Rhamphichthys rostratus. Ryby osiągają dojrzałość płciową przy wielkości około 40 cm. Młode jedzą artemię.
Wymagania :
Po pięćdziesiąte przestrzeń, ciepła woda, słabe oświetlenie.
Uwagi :
Błędnie nazywany nożowcem, jednak jedyne co go łączy z nożowcami to podobny kształt ciała. Od z prawdziwych nożowców, z rzędu strętwokształtnych Gymnotiformes można je odróżnić po płetwie odbytowej, która łączy się i jest zarazem ogonową.
Ten gatunek zwłaszcza w starszej literaturze mylony był nagminnie z innym przedstawicielem rodzaju, mianowicie synonimem Notopterus chitala, obecnie jako Chitala chitala. Według holotypu, Chitala chitala różni się przede wszystkim, przypominającymi nacięcia, sznyty, żółtawymi paskami na grzbiecie. Oraz drobnymi plamkami w tylnej części ciała, nad płetwą odbytową.
W Azji są to ryby konsumpcyjne hodowane w stawach.
Chitala sp.
|