Cynotilapia axelrodi (Tawil, 2011)
|
https://www.fishbase.se |
Rząd >> Rodzina:
(Cichliformes) – Pielęgnicokształtne >> (Cichlidae) – Pielęgnicowate
Wielkość:
7,7 cm
Synonimy:Brak
Występowanie:
Afryka: endemiczny dla jeziora Malawi. Występuje w Zatoce Nkhata i Chirombo Point.
Cechy charakterystyczne:
Ryby występują w środowisko pośrednim. Można je również znaleźć nad piaszczystym dnem. Najliczniej występują na głębokościach od 4 do 10 m, ale można je spotkać także głębiej (do 20 m).
W jeziorze dorastają do wielkości około 7 cm, ale w akwarium mogą, ponieważ zwykle jest więcej dostępnego pożywienia, do rozmiaru 9 cm. Samice są mniejsze od samców.
Samce są większe i mają intensywnie niebieski kolor. Samice są mniejsze i szarawe z żółtą płetwą ogonową (z wiekiem mogą zmieniać kolor na bladoniebieski). Średnio agresywna „mbuna”, u której samce nie są zbyt terytorialne.
Cynotilapia axelrodi była początkowo znana jako Pseudotropheus sp. „kingsizei”. Ta sama nazwa „kingsize” została później użyta przez „Ribbink” dla gatunku ze wschodniego brzegu jeziora Malawi („Likoma kingsize”, który był znany w Niemczech pod nazwą „Zwergzebra”). Ten drugi gatunek ze wschodniego wybrzeża został następnie opisany przez Tawila (2002) jako Cynotilapia pulpican, czyli w tym samym rodzaju co Cynotilapia axelrodi, ale później ten drugi gatunek został przeniesiony do rodzaju Metriaclima. Dlatego w tej chwili prawidłowe nazwy to Cynotilapia axelrodi i Metriaclima pulpican, a nazwa Pseudotropheus „kingsizei” jest często spotykana dla obu. W przeciwnym razie te dwa gatunki są bardzo podobne, ale nie są blisko spokrewnione. Różnią się tym, że M. pulpican ma ciemniejsze (czarne) paski, które nie są tak wyraźne i ciemne u C. axelrodi.
Ryba wszystkożerna. W naturze żywi się głównie planktonem, ale okazjonalnie także algami i małymi bezkręgowcami, które znajduje w aufwuchs lub w piasku.
Warunki hodowlane:
Zalecana wielkość akwarium: 200 litrów. Na dnie akwarium powinien znajdować się drobny piasek, który powinien być poprzecinany pojedynczymi masami kamieni, pozostawiając jednak wystarczająco dużo otwartej przestrzeni do pływania. Umieszczamy kamienie w taki sposób, aby stworzyć jak najwięcej kryjówek i terytoriów dla samców.
Na każdego samca wpuszczamyy 3-4 samice. Możemy je również mieć w większych grupach (np. 3 samce i 7 samic). Ponieważ, w przeciwieństwie do innych „mbuna”, żywi się głównie planktonem, zaleca się trzymanie ich razem z innymi wszystkożernymi „mbuna”, które mają takie same nawyki żywieniowe. Dla współlokatorów wybieramy inne średnio agresywne „mbuny”, które nie rosną zbyt duże. Większe i bardziej agresywne mbuna nie są trzymane razem z nimi, ponieważ uniemożliwią samcom skuteczną obronę ich terytorium i ubarwienie się tak pięknie, jak robią to samce terytorialne. Zaleca się również unikanie podobnych i blisko spokrewnionych gatunków, ponieważ może wystąpić niepożądane krzyżowanie się z nimi.
Temperatura wody: 24-28°C Parametry wody; pH 7,5-8,5 , woda średnio średnio twarda – twarda
Rozmnażanie:
Akwarium tarliskowe nie powinno być mniejsze niż 120 cm długości. Woda o parametrach: 8.0-8.5 pH, temperatura 26-28ºC. Tarło odbywa się najczęściej w grotach skalnych. Tarło odbywa się w szczelinach skalnych i grotach lub w dołku w podłożu wykopanym przez samca. Samica inkubuje ikrę przez około 21-30 dni. W tym czasie nie pobiera pokarmu i nie opuszcza kryjówki. Gatunek dość płodny. W jednym miocie znajduje się 15-30 młodych. Można uzyskać do 30 młodych z jednego miotu.
|