Lota lota (Linnaeus, 1758)
Miętus
Rząd >> Rodzina:
( Gadiformes) – Dorszokształtne >> (Lotidae) – Miętusowate
Występowanie:
Występuje w północnej i środkowej Europie na wschód od wschodniej Anglii, środkowej Francji oraz na północ od dorzecza rzeki Pad oraz w północnej Azji i Ameryce Północnej. Ma wysokie wymagania tlenowe i jest wrażliwy na zanieczyszczenia wody.
Wielkość:
Długość przeciętnie około 60 cm (maksymalnie 120 cm), masa do 34 kg
Synonimy:
* Gadus lota Linnaeus, 1758
* Enchelyopus lota (Linnaeus, 1758)
* Lota lota lota (Linnaeus, 1758)
* Molva lota (Linnaeus, 1758)
* Gadus lacustris Walbaum, 1792
* Lota lota lacustris (Walbaum, 1792)
* Gadus maculosus Lesueur, 1817
* Lota lota maculosa (Lesueur, 1817)
* Lota maculosa (Lesueur, 1817)
* Molva maculosa (Lesueur, 1817)
* Gadus maculosa Lesueur, 1817
* Gadus compressus Lesueur, 1817
* Lota compressa (Lesueur, 1817)
* Lota vulgaris Fitzinger, 1832
* Lota fluviatilis Perty, 1832
* Lota marmorata Koch, 1840
* Lota inornata DeKay, 1842
* Lota brosmiana Storer, 1842
* Lota brosmina Storer, 1842
* Lota communis Rapp, 1854
* Lota linnei Malm, 1877
* Lota vulgaris obensis Anikin, 1902
* Lota lota kamensis Markun, 1936
* Lota lota leptura Hubbs & Schultz, 1941
* Lota lota onegensis Mel’yantsev, 1948
* Lota lota asiatica Kirillov, 1972
Cechy charakterystyczne:
Żyje głównie w rzekach z czystą i szybko płynącą wodą oraz żwirowatym dnem. Ryba dociera również do górskich potoków. Występuje również w zbiornikach zaporowych. Wchodzi do wód słonych. Żyje przy dnie, ukryty przed dziennym światłem w różnych kryjówkach.
Ciało ma kształt walcowaty, w dotyku bardzo miękkie, w przekroju owalne, nieco spłaszczone grzbieto-brzusznie w przedniej części i lekko ścieśnione bocznie w tylnej. Łuski drobne, okrągławe, ukryte głęboko w skórze. Są dwie płetwy grzbietowe, z których pierwsza jest krótka i ma zaokrągloną krawędź górną. Druga jest bardzo długa i sięga do górnej części nasady płetwy ogonowej. Płetwa ogonowa zaokrąglona, dotyka dolną krawędzią do długiej płetwy odbytowej. Drugi promień płetw piersiowych dużo dłuższy od pozostałych. Charakterystyczną cechą jest pojedynczy wąs na środku brody oraz ustawienie płetw brzusznych przed piersiowymi. Głowa jest mocno spłaszczona, przypomina wyglądem głowę żaby. Na górnej części, pośrodku pyska, znajduje się jedna para bardzo krótkich wąsików.Ubarwienie brązowawe, brązowoszare lub żółte, z ciemnym, marmurkowatym deseniem. Brzuch biały lub szarobiały. Młode osobniki są bardzo ciemne.
Poza wodą miętus jest bardzo żywotny i w wilgotnym (chłodnym) powietrzu potrafi przetrwać kilka godzin.
Młode osobniki zjadają robaki, larwy owadów, skorupiaki, drobne ślimaki i mięczaki. W starszym wieku odżywia się rybami (jazgarz, kiełb, płoć i inne) oraz rakami.
Miętus zyskał miano groźnego rabusia ikry i wylęgu ryb; zwłaszcza w pstrągowych wodach może być sprawcą znacznych szkód.
Warunki hodowlane:
Próby hodowli i sztucznego rozmnażania nie przyniosły na razie zadowalających wyników.
Rozmnażanie:
Tarło od listopada do marca przy temperaturze wody 0,5-4°C. Ikra o średnicy 1 mm (1000000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy) zawiera dużą kroplę tłuszczu, dzięki czemu swobodnie unosi się w wodzie (drobna, pelagiczna ikra charakterystyczna jest również dla morskich przedstawicieli dorszowatych). Ikra corocznie składana jest w tych samych miejscach, nad żwirowym lub piaszczystym podłożem. W zależności od temperatury wody okres jej inkubacji wynosi od 6 do 10 tygodni. Liczące zaledwie 3 mm długości larwy pędzą pelagiczny tryb życia w powierzchniowych warstwach wody. Na dnie osiadają dopiero po osiągnięciu długości 6-7 mm. Młode, 1-2-letnie ryby większą część czasu spędzają ukryte pod kamieniami. Samce dojrzewają pod koniec trzeciego, natomiast samice w końcu czwartego roku życia.
|