Squalius alburnoides (Steindachner, 1866)
Kalandino
Rząd >> Rodzina:
(Cypriniformes) – Karpiokształtne >> (Leuciscidae)
Występowanie:
Zamieszkuje Europę jest endemiczna na południowym Półwyspie Iberyjskim, w Hiszpanii i Portugalii. Żyje w dorzeczach Douro, Tagus, Sado, Guadiana, Odiel, Guadalquivir i Quarteira
Wielkość:
Chociaż może wyrosnąć do 25 centymetrów długości, calandino częściej osiąga około 13 do 15 centymetrów
Synonimy:
* Leuciscus alburnoides Steindachner, 1866
* Iberocypris alburnoides (Steindachner, 1866)
* Rutilus alburnoides (Steindachner, 1866)
* Tropidophoxinellus alburnoides (Steindachner, 1866)
Cechy charakterystyczne:
Ten gatunek słodkowodny zwykle zamieszkuje stosunkowo płytkie rzeki i strumienie z obfitą wyrastającą na powierzchnie wody roślinnością.
Jest to mała ryba o smukłym, wydłużonym ciele i stosunkowo niewielkich płetwach. Jego głowa jest mała, ma wypukłe usta i stosunkowo duże oczy
Ciało ryby jest głównie jasnoszare, z ciemną linią wzdłuż boku od pyska do podstawy ogona. Płetwa grzbietowa znajduje się stosunkowo daleko z tyłu ciała, za płetwami brzusznymi .Gatunek ten ma skomplikowaną taksonomię i został przydzielony do kilku różnych rodzajów przez różnych naukowców. Ryba ta jest niezwykła ze względu na pochodzenie hybrydowe, prawdopodobnie pochodzące z krzyżówki dwóch niepowiązanych gatunków. Uważa się, że jego matczynym przodkiem jest południowo iberyjski kleń ( Squalius pyrenaicus ), a ojcowski przodek może być gatunkiem, który obecnie jest wymarły, ale był blisko spokrewniony z ( Anaecypris hispanica ).
Kalandino żywi się różnymi gatunkami owadów wodnych, larwami owadów i innymi bezkręgowcami , a także niektórymi pokarmami roślinnymi. Podobnie jak inni członkowie rodziny Cyprinidae, gatunek ten nie ma zębów, przetwarza żywność za pomocą zmodyfikowanych kości w gardle, znany jako „zęby gardłowe”. Dieta kalandino może różnić się sezonowo, a różne formy genetyczne wykazują również nieco inne zachowania żerowania i preferencje żywieniowe
Warunki hodowlane:
Przy hodowli w akwarium potrzebuje dużego zbiornika z dobrze natlenioną i filtrowana wodą. Rośliny posadzone zostaną zjedzone. Można stworzyć kryjówki z korzeni oraz kamieni.
Rozmnażanie:
Okres lęgowy kalandino zwykle trwa od marca do lipca. Samica może produkować co najmniej dwie partie jaj rocznie, a każda partia może zawierać około 150 do 1300 jaj, w zależności od wielkości samicy. Jaja są zwykle uwalniane nad dnem ze żwiru. Zarówno samce, jak i samice osiągają dojrzałość w drugim roku życia, a długość życia tego gatunku waha się od około czterech do sześciu lat. Układ rozrodczy kalandino jest złożony. Samice tego gatunku mogą kojarzyć się z samcami południowego iberyjskiego klenia ( S. pyrenaicus ), północnego iberyjskiego klenia ( Squalius carolitertii ) lub klonu ( Squalius aradensis), tworzącego hybrydowe potomstwo. Calandino wykorzystuje również proces zwany „hybrydyzacją”, w którym samica wytwarza jaja, z których eliminowany jest genom ojcowski.
|