Xenotilapia spiloptera Poll & Stewart, 1975Rząd >> Rodzina: Występowanie: Wielkość: Synonimy: Cechy charakterystyczne: Najczęściej występuje w strefie przejściowej pomiędzy litoralem skalnym, a piaszczystym, ale można ją również napotkać wśród skał. Szuka pożywienia w podłożu. W odróżnieniu od innych Xenotilapii, nie poleguje na dnie podparta płetwami brzusznymi, ale zwykle pływa nad podłożem. Nierzadko widuje się ją również pływającą w toni. Młode osobniki przebywają w niewielkich grupach, strasze zwykle w parach, ale poza okresem rozrodczym mogą też łączyć się w większe stada. W okresie godowym rewir jednej pary ma średnicę od 50 cm, nawet do 2 m. Rozróżnienie płci jest bardzo trudne. Najpewniejszą metodą rozróżnienia płci jest analiza brodawki płciowej. X. spiloptera żywi się drobnymi organizmami znajdowanymi w podłożu. Najczęściej są to larwy owadów. W akwarium powinno się je karmić dobrej jakości drobnym pokarmem mrożonym (Cyclop, Daphnia), toleruje również pokarm suchy. Młode najlepiej karmić żywymi larwami Artemii. Warunki hodowlane: Minimalne wymiary dna akwarium to 120×50 cm. Dno akwarium powinno być przykryte przynajmniej częściowo drobnym piaskiem. Mogą być obecne skałki, lub kamienie dla rozdzielenia potencjalnych terytoriów, jednak pozbawione ostrych krawędzi, najlepsze są otoczaki. Rośliny nie są niszczone przez ryby. Najlepiej trzymać je w akwarium jednogatunkowym, chociaż dopuszczalne jest łączenie z takimi rybami, jak: Grammatotria, Lestradea, Asprotilapia, Enantiopus, Cardiopharynx, Cyathopharynx, Cyprichromis, Ophthalmotilapia, czy niektóre inne Xenotilapie, Nie powinno się natomiast łączyć ich z Tropheusami. Warunki typowe dla innych mieszkańców jeziora Tanganika. Niezmiernie ważne jest zapewnienie odpowiedniej filtracji biologicznej i mechanicznej. Ryby z rodzaju Xenotilapia są szczególnie wrażliwe na zanieczyszczenia wody. Nie należy dopuszczać do dłużej trwającego obniżenia, lub podwyższenia temperatury. Jak wszystkie pielęgnice z jeziora Tanganika, Xenotilapie są na to bardzo wrażliwe. Podobnie, jak inne gatunki Xenotilapii, w obliczu niebezpieczeństwa reaguje paniczną ucieczką. Może to spowodować uszkodzenie ryby o ściankę akwarium, bądź ostre przedmioty, których powinniśmy unikać w akwarium. Dlatego akwarium powinno być usytuowane w takim miejscu, żeby ryb nie stresować gwałtownym pojawieniem się w ich polu widzenia. Rozmnażanie: Przed tarłem zmienia się nieco ubarwienie ryb; na ich górnej i dolnej części tęczówki pojawiają się czarne plamki. Razem ze źrenicą tworzą one pionowy pas przechodzący przez oko. Tarło odbywa się w granicach terytorium danej pary, ale nie ma jakiegoś szczególnie przygotowanego miejsca, gniazda, gdzie są składane jaja. Samiec zwykle czeka za samicą, około 3 cm nad podłożem, zanim samica oczyści je i złoży pierwszą porcję jaj do zapłodnienia. Następnie samiec zajmuje pozycję samicy, tuż nad złożoną ikrą, i dochodzi do zapłodnienia. Samica w tym czasie czeka, aż partner odpłynie. Dopiero potem umieszcza zapłodnione jaja w pysku. Liczba złożonych ziaren ikry może dochodzić do 40 sztuk. Przez pierwsze 9 do 12 dni samica nosi w pysku jaja, a potem wylęg, i powstrzymuje się od jedzenia. Po tym czasie, larwy są przenoszone do pyska samca. Samiec nosi je przez następne 10 dni. Po tym czasie samiec wypuszcza młode w swoim rewirze, gdzie nadal są bronione przez oboje rodziców. Przez pierwszych kilka dni narybek może szukać czasami schronienia w pysku samca, ale większość czasu spędza na podłożu. Narybek ma ok. 15 mm długości w chwili uwolnienia z pyska samca, i w ciągu dwóch lat osiąga wielkość dorosłego osobnika, ok. 10 cm.
|
|